Rozdział 32

Jeżdżę po Polsce i narzekam ciągle, wiecznie truję

Nikt nie rozumie, czemu jakoś się nie cieszę w sumie.

6 marca, Warszawa

- Jak udało się wam utrzymać to w tajemnicy od lipca? - zapytałam, siadając naprzeciwko nich.

- W lipcu dopiero się poznaliśmy - zaczął Thomas a Agata usiadła na jego kolanach.

Uniosłam dłonie w geście poddania.

- To będzie jedna z tych ckliwych retrospekcji, tak?

- Nie bądź zgryźliwa - upomniala mnie brunetka.

- Wyobraź sobie jak bardzo jest mi teraz niezręcznie, kiedy patrzę na moją przyjaciółkę siedzącą na kolanach gościa, który jeszcze niedawno podbijał do mnie.

Jaeschke odchrząknął.

- O tym też pogadamy, zgoda?

Pokiwałam głową.

- A teraz dokończ to co zacząłeś, proszę.

- Tak jak mówiłem, poznaliśmy się w lipcu, w Krakowie. Przyleciałem wtedy na mecz.

- A ja byłam wtedy z tobą i Pati u twojej mamy.

- Co? - mruknęłam. - Dlaczego ja nie wiedziałam o tym, że poznałaś kogoś w tamtym czasie?

Wzruszyła ramionami.

- Ani tobie, ani Pati wtedy o tym nie powiedziałam.

- Ale my wszędzie byłyśmy razem, jakim cudem schowaliście się przed nami?

- Owszem, byłyśmy cały czas razem, ale ty i Patrycja nie zawsze byłyście trzeźwe.

Okay, to brzmi sensownie.

Thomas parsknął śmiechem.

- A ty się nie śmiej - powiedziałam lekko urażona.

- Już jestem spokojny - pogładził ramię Agaty. - Dokończysz skarbie?

Nie przy mnie, błagam.

- Poznaliśmy się w klubie…

- Widziałem w klubie cię, chyba zakochałem się, albo nie, albo nie - zanuciłam, a ona zmroziła mnie wzrokiem. - Dobra, kontynuuj, już nie będę śpiewać.

- Podczas gdy wy z Pati najebane wywijałyście na parkiecie, ja kulturalnie stałam przy barze. Zobaczyłam, że Thomas idzie w moją stronę, więc pomyślałam, że może chce zagadać. - Zaśmiała się. - Dałam mu swój numer i jakoś utrzmalismy kontakt.

- Przecież pokazywałam ci go zaraz po powrocie z Rio, nie mogłaś powiedzieć że go znasz? I że wpadł ci w oko?

Nieświadomie przełączyłam się z polskiego na angielski.

- Nie wiem czemu nie powiedziałam ci o tym od razu - potarła ręka kark.

Zaśmiałam się.

- Faktycznie, to tak bardzo mała rzecz, że miałaś prawo zapomnieć.

- A ja was nie rozumiem - stwierdził Thomas i wzruszył ramionami.

- Bałam się twojej reakcji, zrozum.

- Uważałaś, że może im dłużej będziesz zwlekać z powiedzeniem im o tym, to moja reakcja będzie łagodniejsza?

- To męczące słuchać was i nie rozumieć - zaskomlał.

- Zamknij się! - Krzyknęłyśmy obie, a on natychmiast umilkł.

- Przepraszam, że ci nie powiedziałam, ale spróbuj postawić się w mojej sytuacji.

Potarłam ramiona.

- Mi też będzie ciężko przywyknąć do tego, że jesteście razem. Szczególnie po tej akcji z zakazaniem Thomasowi kontaktu ze mną.

- Nie miałam wyboru - strzepała niewidzialny pyłek ze spodni.

- Słucham? - unioslam brwi.

- Proszę cię Wanda, ale nie jesteś lepsza.

Wstałam od stołu i oparłam ręce o blat.

- Chętnie posłucham więcej rewelacji.

- Jenia tęskni za tobą i zrobiłby dla ciebie wszystko, a ty zabawiasz się z kimś innym.

- Z nikim się nie zabawiam - wycedziłam.

- Coraz częściej u niego jesteś i do niczego między wami nie doszło? Już uwierzyłam.

- To masz problem, bo tak właśnie było. Między mną a nim nic nie ma. Nie jestem tobą żeby zdradzać najbliższych.

Ruszyłam w stronę wyjścia.

Usłyszałam kroki za sobą, ale nie odwróciłam się.

- Przepraszam, Wanda.

- Nic się nie stało, Tommy.

- To moja wina, nie jej. Nie wiem co strzeliło mi do łba, żeby kręcić z wami w tym samym czasie.

Obróciłam się w jego stronę.

- Teraz to już wydaje się nieważne. Po prostu bądźcie razem i bądźcie szczęśliwi.

- A co z tobą? Dalej cisza między tobą a Grebennikovem?

Pokiwałam głową.

- Tęsknię za nim.

Uśmiechnął się smutno.

- Wszystko się ułoży, zobaczysz.

Chciałabym w to wierzyć.

~*~

12 marca, Kędzierzyn-Koźle

- Ale będziesz na meczu, tak?

- Nie no coś ty, stoję w tym korku z pasji.

- Fansia, muszę kończyć, bo zaraz wychodzę na rozgrzewkę.

- Kevin, muszę kończyć, bo zaraz wyjdę z siebie.

Usłyszałam jego śmiech.

- Widzimy się za niedługo, chcę słyszeć jak dopoingujesz moją drużynę.

- Nie zdziw się.

Rozłączyłam się i rzuciłam telefon na siedzenie.

Po 20 minutach przeklinania i uderzania dłonią w kierownicę, dojechałam na mecz. Weszłam idealnie, kiedy chłopcy kończyli rozgrzewkę. Tillie załatwił mi miejsce tuż przy boisku, toteż od razu zauważył moje przyjście.

Pomachał mi, co ja od razu odwzajemniłam.

Mecz z Kielcami zakończył się szybkim trzy zero i nagrodą MVP mojego przyjaciela. Ostatni raz spojrzałam na niego i poszłam w stronę wyjścia. Wychodząc, dostałam SMS-a.

Od: Kevin

Czekaj na mnie przy samochodzie, pojadę z tobą :D

Do: Kevin

Nie stać cię bogaczu na samochód?xD

Od: Kevin

Stać mnie nawet na szofera xd

Do: Kevin

Idziesz z buta.

Od: Kevin

Stawiam pizzę:*****

Po kilku minutach obierania się o maskę samochodu i bawienia kluczykami, przyszedł Tillie.

- Dlaczego nie wysuszyłeś dokładnie włosów? - zwróciłam mu uwagę, kiedy podszedł na przytulasa.

- Przepraszam mamo, to ostatni taki wybryk. Zagrałem za to dobry mecz, mogę w nagrodę jechać z przodu?

Parsknęłam śmiechem.

- Wsiadaj i nie marudź.

W drodze do jego mieszkania opowiadaliśmy sobie co się ostatnio o nas działo.

- Nie najlepsza sytuacja między tobą a Jaeschkim, co? - zapytał i zaśmiał się.

- Nie gadaj, mistrzu - przewróciłam oczami.

- W sumie to ja ich trochę podziwiam za tą akcje. Przez ponad pół roku robili cię w chuja.

No cóż.

- Musimy o tym gadać?

- Możemy pogadać o tym, że prawdopodobnie za 5 tygodni Jenia będzie w Polsce.

Przełknęłam ślinę.

- Wiem o tym.

- I to w Krakowie. Hala jest niedaleko domu twojej mamy, nie?

Pokiwałam głową.

Tillie zamknij mordę.

- Do czego zmierzasz?

- Mam kilka dodatkowych biletów. Bierz pod pachę mamuśkę i przyjaciółki, i lecimy kibicować Jeni. Albo nie, tylko jedną przyjaciółkę. Bo Agacie to pewnie Thomas załatwi bilet.

Zaśmiałam się.

- Nawet nie wiemy czy na pewno jego drużyna wejdzie do Final Four.

Uniósł brew.

- Śledzisz rozgrywki?

Śledzę Jenię.

Jeju, ale to zabrzmiało.

- Staram się.

- Wow, progress Fansia.

- Poza tym, nie wiem czy chcę go zobaczyć.

- Musimy z nim pogadać. Oboje.

- O czym?

- O nas.

- Nie ma żadnych nas, Kevin. I nigdy nie będzie. Sądziłam, że już to ustaliliśmy.

Zacisnął szczękę.

- Okay, nie naciskam już więcej. Ale wiedz, że…

- … że mimo wszystko zawsze będziesz moim przyjacielem. Wiem o tym doskonale, Kevin.

Uścisnęłam jego rękę.

- Czy tu jest jakiś nowy kebab? - zmieniłam temat, wskazując na nieznany mi dotąd lokal. - Dlaczego jeszcze w nim nie jadłam?

Zaczął się śmiać.

- Więc mam rozumiem, że nasza dzisiejsza kolacja to kebab?

Pokiwałam głową.

- O tak.

Odetchnęłam z ulgą, że udało mi się odwrócić jego uwagę.

- Trener mnie zabije - Francuz rozłożył się na kanapie i pogłaskał się po brzuchu. - Kebab późnym wieczorem nie należy do elementów diety sportowca.

Zaśmiałam się i usiadłam po turecku koło niego.

- O niczym się nie dowie, zabierzemy tą tajemnicę do grobu.

- W innym świecie bylibyśmy razem - ułożył się na moim brzuchu.

- Kevin, przestań. Nie kocham cię. Ani ty nie kochasz mnie.

Odwrócił głowę w moją stronę.

- Ja jestem wolny i ty jesteś wolna. Spróbujmy.

- A co z Jenią?

Westchnął.

- Nie chcę go zdradzić.

- Ja tym bardziej.

- W innym świecie nie byłoby Jeni.

- I rzeczy twojej byłej w twoim mieszkaniu. Po co świrujesz, Kevin? Dobrze wiesz, że nie pragniemy siebie nawzajem. Nie zastąpię ci Anny.

- A ja tobie Jeni.

Pokiwałam głową.

- Po prostu pomyślałem… dogadujemy się. Ty i ja. Oboje jesteśmy zranieni; ja bo zakończenie związku wstrząsnęło mną bardziej, niż myślałem, a ty bo twój związek nawet się jeszcze nie zaczął.

Zaśmiałam się, bo to była gorzka prawda.

- Nie wiem, co mi strzeliło do głowy, żeby ci o tym powiedzieć. Przepraszam.

Złapałam go za rękę.

- Może powinieneś porozmawiać z Anną? Może nie wszystko jest stracone?

- Jest, Fansia. Po tym jak ją potraktowałem na pewno nie będzie chciała do mnie wrócić.

- Chociaż spróbuj. Niczego nie stracisz, a możesz wiele zyskać.

Uśmiechnął się do mnie smutno.

- Też tak pomyślałem zanim zapytałem cię o danie mi szansy. - Potrzasnal głową. - Już ci więcej nie truję. I wiesz co? Pogadam z Anną, ale tylko wtedy, kiedy ty porozmawiasz z Jenią.

Przewróciłam oczami.

- Zróbmy tak: zapraszasz Annę do Krakowa i w tym czasie oboje ogarniamy nasze związki. A jak do trzydziestki oboje się nie chajtniemy to mi się oświadczysz. Zgoda?

- Zgoda - położył się z powrotem i po chwili ciszy dodał: - jesteśmy zdrowo popieprzeni, Fansia. Nie rozumiem tej całej sytuacji.

Ja również, Kevin.

~*~*~*~

Przepraszam!!!!!! Rozdziału nie było baardzo długo, ale spokojnie, standardowo się wytłumaczę😜 Po pierwsze, rozdziały muszę pisać na telefonie, bo mieszkam w internacie i nie mam dostępu do laptopa, a dodatkowo mój laptop się zjebał i nawet na weekendy go nie mam. Po drugie jest dopiero październik a ja mam masę obowiązków w szkole (zachciało mi się liceum) i zaczęłam pisać dla gazetki szkolnej (Głos Patio, polecam). Także mam nadzieję, że rozumiecie!! Co do rozdziału - trochę wyjaśniłam, ale mieszam dalej. Żeby Wam się nie nudziło jak czytacie😜

Okay, to chyba wszystko, chyba że Wy macie pytania do mnie?😉😍 

Buziaki misiaki😘💋