Wakacje Wandzi i Jeni - dodatek

Jakby co: dodatek nie ma nic wspólnego z fabułą całego opowiadania, co jest równoznaczne z tym, że nie stanowi on alternatywnego zakończenia;)
Miłego czytania!

Londyn, 2017

 - Myślisz, że mogę ich dotknąć? - spytałam, wskazując na strażnika pałacu Birmingham.

 - Myślę, że ja bym na twoim miejscu nie ryzykował.

 - Ale te czapki muszą być takie mięciusie!

 - Wandzia, odejdź od niego.

 - Cicho!

Wolnym krokiem podeszłam do mężczyzny w czerwonym garniaku. Obejrzałam się na Jenię, który aktualnie stoi tyłem i udaje, że mnie nie zna.

Miło mi.

 - No siema - przywitałam się, ale on jakoś nie był skory do rozmowy. - Co słychać, brytyjski wariacie?

Zaczęłam go oglądać jakby był eksponatem w muzeum. Spojrzałam na Jenię czy przypadkiem nie zaczął na mnie patrzeć.
Dobra, dalej ma mnie gdzieś.

 - Tyłeczek też masz spoko - oceniłam.

Kurczę, dobry jest, skoro nawet na to nie reaguje.

Do głowy przyszedł mi szatański plan.

Zamachnęłam się ręką przed jego tyłem i…

 - Wanda, nie próbuj! - krzyk Grebennikova zmieszał się z głośnym ała.

 - Idziemy stąd - poczułam szarpniecie za rękę, a już po chwili szłam za Francuzem.

Tokio, 2020

 - Nǐ hǎo! - krzyknęła jakaś kobieta, kiedy weszliśmy do hotelu.

 - Nǐ hǎo! - przywitał ją mój mąż, a ja zauważyłam, że ona zbyt poufale na niego patrzy.

 - Panie lingwisto - odezwałam się do bruneta. - Jak mam powiedzieć On jest mój, szmato?

Zaśmiał się.

 - Pani Ling nie ma takich zamiarów, bez obaw.

 - Pani Nahui Siempaczysz Najenie nie ma nawet u ciebie szans.

 - Oczywiście, że tak. A wiesz dlaczego?

 - Bo złoci medaliści Igrzysk Olimpijskich nie lecą na byle kogo?

 - Bo złoci medaliści Igrzysk Olimpijskich lecą tylko na swoje żony.

Rennes, 2021

 - Mały Blaise jest uroczy - stwierdziłam, patrząc na synka Stanislava.

 Jenia z zamyśleniem pokiwał głową.

 - A gdybyśmy my mieli własnego Blaise’a?

Złapałam go za rękę.

 - To ten moment, kiedy planujemy dzieci?

 - Za chwilę może być moment, w którym je robimy.

Usłyszeliśmy chrząknięcie, na które odwróciliśmy głowy.

 - Takie coś to na górze, dzieciaki. - Mój teść, Boris, z uśmiechem na ustach wskazywał nam piętro.

Puściłam Jenię przodem, a sama wskoczyłam mu na plecy.

 - Do sypialni, mężulku!

Kraków, 2036

 - Mamo, tato, babcia Natasza znowu uczy mnie polskiego! - czternastoletni Aaron wbiegł do sypialni i wskoczył między mnie i Jenię.

Pogłaskam go po głowie i ucałowałam w polik. Idealna kopia tatusia.

 - Jeśli czasem powtórzysz kilka słówek to chyba nie umrzesz, prawda? - starszy Grebennikov uniósł brew, a ja zaśmiałam się.

Rozumiałam moją mamę, że naciskała na edukację naszego syna mojego rodowitego języka. Jednocześnie czasem denerwowało mnie, że brakowało jej wyrozumiałości - bo przecież to ja i Jenia zadecydowaliśmy, że najlepiej będzie, jeśli wychowamy Aar’a z francuskim jako pierwszym językiem.

 - Babcia kocha słuchać, kiedy mówisz do niej po polsku, więc wróć do niej i bądź jej posłuszny - wskazałam palcem drzwi.

 - Ale mamo!

 - Kupię ci najnowszego Iphone’a - wtrącił mój mąż, a ja szturchnęłam go ramieniem. Oczy naszego syna powiększyły się - ale dopiero, kiedy zaśpiewasz ulubioną piosenkę babci.

Parsknęłam śmiechem.

 - Nie lubię disco polo - młody założył ręce na piersi.

 - A twoja babcia lubi Pięknych i Młodych - mój mąż z uśmiechem powtórzył gest syna.

 - Ona jest taka cudowna! - wydarł się, a ja przyłożyłam palec do ust, żeby go uciszyć.

 - Kochanie, nie drzyj się tak, proszę. Bo następnym razem to ty będziesz usypiał twoją siostrę.

Seattle, 2040

 - Kocham to miasto - powiedział mój mąż, a ja pokiwałam głową. Na mnie też Seattle robiło ogromne wrażenie.

Nasza ośmioletnia córka z zafascynowaniem przyglądała się budynkom.

 - Tato, widzisz tę lalkę? - wskazała palcem na wystawę sklepu z zabawkami. Jenia pokiwał głową. - Kupisz mi ją?

Jak można było się spodziewać, mój mąż po prostu wyciągnął portfel i ruszył z małą na rękach w stronę sklepu.

Westchnęłam, bo nie jestem fanką zbytniego rozpieszczania naszych dzieci. A Jenia swoją nieobecnością w domu, spowodowanej pracą jako trener, próbował nadrobić zaległości prezentami.

 - Fansia, chodź z nami - nasza mała Vivi zwróciła się do mnie, a my z Jenią spojrzeliśmy na siebie dziwnie. - Wujek Kevin tak mówi, więc ja też mogę - jeszcze wzruszyła ramionami, tak jakby nic się nie stało.

 - Czysta mamusia - brunet ucałował ją w czoło.

Warszawa, 2044

 - Mamy to!

Z dumą przyglądałam się zwycięstwu Aaron’a. Otarłam łezkę szczęścia, która spływała po moim policzku.

Byłam taka dumna.

Uśmiechnęłam się do mojego męża i wzięłam za rękę naszą córkę. Poszłam w jego stronę, żebym mu pogratulować - był przecież ojcem tego sukcesu. I to dosłownie. W poprzednim sezonie został trenerem francuskiego teamu. A teraz zdobył kolejne złoto na Igrzyskach - tyle że w innej roli.

 - Jestem dumna, kochanie - dałam mu buziaka.

 - Jesteście obrzydliwi - skomentowała nasza córka, na co parsknęliśmy śmiechem.

 - Mamo, tato! Jestem mistrzem olimpijskim! - Aaron podbiegł do nas żebyśmy mogli zrobić rodzinnego przytulasa.

Rio, 2045

 - Pamiętasz? - mój mąż przytulił moje plecy i oparł głowę o moje ramię. Oglądaliśmy zachód słońca na Copacabanie.

 - Oczywiście, że tak. Każdą pojedynczą chwilę.

To prawda. Mimo że poznaliśmy się równo trzydzieści lat temu, to przypominam sobie tamte wakacje.

Usłyszałam jak wzdycha.

 - Byliśmy młodzi i szaleni. Tak wiele rzeczy się zmieniło. - zrobił krótką pauzę. - A teściowa dalej pokręcona.

Parsknęłam śmiechem.

 - Jak tak możesz mówić o mamusi?

 - Bo jesteście takie same.

Uderzyłam go w ramię.

 - Nieprawda - zaprzeczyłam.

 - Prawda, skarbie - ucałował mnie w czoło. - Na starość zaczynasz przypominać mamę jak cholera. A Vivi jest taka jak ty. Kiedy ze sobą rozmawiacie, to mam wrażenie, że mam przed sobą Wandzię i Nataszę, a nie Wandzię i Viviane.

 - Za to Aaron to czysty tatuś - wtuliłam się w niego bardziej. - Dobrze, że nie mamy trzeciego dziecka, bo wyszedłby nasz miks.

 - Chodź do hotelu, to coś wykombinujemy.

Wybuchłam śmiechem.

 - A możesz jeszcze, dziadku?

 - Z tobą zawsze mogę - dał mi buziaka.

~*~*~*~

Jak Wam się podoba dodatek?;)

Niedługo ruszamy z drugą częścią, kochani!

buziaki:*