Rozdział 29

I wiem, że to będzie boleć, ale kochanie, pójdę pierwszy,

Ponieważ nie będę dalej mówić tych trzech pustych słów.

11 grudnia, pokój w akademiku

17:33

Do: Jenia

Kiedy będziesz?

17:34

Od: Jenia

Za 10 minut.

Usiadłam na łóżku i oparłam się o ścianę.

- Może zostawię was samych? – zaproponowała moja współlokatorka.

Pokręciłam głową.

- Daj spokój, śnieg chyba zacznie zaraz sypać – spojrzałam na okno. – Lepiej zostań tutaj.

- Pójdę do Tristana z drugiego roku biologii – zabrała swoją torebkę i ubrała buty. – Miłej zabawy, dzieciaki! – krzyknęła na odchodne.

Poprawiłam grzywkę i położyłam się na łóżku.

Nie rozmawiałam z Jenią o moim krótkim telefonie do Thomasa.

Prawdopodobnie dlatego, że to było cholernie głupie i nieprzemyślane z mojej strony.

Od początku nie podobał mi się pomysł z tym cholernym żartem telefonicznym. Kiedy Nicole wybrała numer Thomasa przestraszyłam się. Ba, byłam przerażona. Ale stwierdziłam, że co mi tak, można będzie się pośmiać z jego zdezorientowania.

Plan legł w gruzach, kiedy usłyszałam jego głos, za którym tak bardzo tęskniłam.

Mimo iż wiedziałam jak moje zachowanie raniło go, to wolałam postąpić egoistycznie i wciąż przyciągałam go do siebie.

Jestem taką idiotką!

Wracając do rozmowy – oczywiście, zamiast rzucić jakimś bezsensownym sucharem i rozłączyć się, ja wolałam wybiec z pokoju, rozbeczeć się i zacząć wylewać swoje żale.

Bo wszystko, co wtedy powiedziałam, było prawdą. Zależy mi na Jaeschkim i naprawdę chciałam naprawić tą relacje.

Szkoda tylko, że tym nieprzemyślanym ruchem przypieczętowałam jej koniec.

Resztę nocy spędziłam na wypłakiwaniu się w szyję mojej koleżanki i rozmyślaniu, czy Jenia faktycznie mógłby od tak zabronić Thomasowi kontaktowania się ze mną? A Amerykanin zgodziłby się na to?

Niektóre elementy układanki nie pasowały do siebie, toteż jedyną rzeczą jaką mogłam zrobić, była rozmowa z Grebennikovem.

Zostały mi dwa ostatnie dni we Włoszech – i szczerze, nie wiem, czy czas działał na moją niekorzyść czy może odwrotnie.

Z zamyślenia wyrwało mnie pukanie do drzwi.

- Przecież wiesz, że otwarte! – powiedziałam dość głośno i mimowolnie się uśmiechnęłam, co było moją standardową reakcją na jego obecność czy wzmiankę o nim.

Tak, w końcu dorosłam do momentu, w którym przyznaję się przed sobą, że kocham tego mężczyznę.

Nie wiem dokładnie, w którym momencie to się stało, ale cóż. Są rzeczy, nad którymi trudno zapanować, prawda?

Brunet z uśmiechem na ustach położył się na mnie i pocałował w nos.

- Cześć – przywitał się.

- Siemaneczko – uniosłam głowę i dałam mu buziaka. – Nie uważasz, że jesteś ciut za ciężki, żeby na mnie leżeć?

Obrócił nas tak, że teraz to ja leżałam na nim.

Ułożyłam się w pozycji siedzącej i splotłam nasze dłonie razem.

- Jak się czujesz? – zapytał brunet.

Źle.

Uśmiechnęłam się.

- Kiedy ty tu jesteś nie mogę czuć się lepiej.

Pogilgotał mnie po boku, na co parsknęłam śmiechem.

- Nie oszukuj mnie, mała. Mów co ci leży na wątrobie. – Pochyliłam się, żeby dać mu buziaka. Zabrał prawą dłoń z mojego uścisku i położył na mojej twarzy. – Też chciałbym ci coś powiedzieć – wyszeptał w moje usta.

- Ty pierwszy – odszeptałam.

Zaśmiał się i pokręcił głową.

- Nie ma nawet takiej opcji.

Odsunęłam się od niego i wzięłam głęboki oddech.

- Jakoś trzy tygodnie temu dziewczyny przyszły z winem i schlały mnie w trzy dupy – parsknął śmiechem. – To nie jest zabawne!

- Kontynuuj.

- Wiesz… ostatnio prawie wcale nie rozmawiałam z Jaeschkim i… - zrobiłam krótką przerwę – zaczęłam się o niego martwić, no wiesz, może coś mu się stało? No to zadzwoniłam do niego.

Brunet poruszył brwiami i podrapał się po głowie.

- I dowiedziałaś się czegoś ciekawego?

- Wyłącz sarkazm, błagam.

- Nic więcej nie mówię – wzruszył ramionami.

- Kiedy zapytałam go dlaczego przestał ze mną rozmawiać, odpowiedział mi w taki sposób, że zrozumiałam, jakby ktoś kazał zakończyć znajomość ze mną.

Francuz zmarszczył czoło.

- Nie mów, że pomyślałaś, że to ja - zachichotał trochę nerwowo, a ja milczałam. – Proszę, zaprzecz – stał się poważny.

- Ja… tak, pomyślałam o tobie.

Gwałtownie wstał, co zmusiło mnie do zejścia z niego.

- Czy ty w ogóle mi ufasz, dziewczyno?

Pokiwałam głową.

- Przecież wiesz, że tak.

Oparł się o ścianę, a ja delikatnie przybliżyłam się do niego.

Cholera, jest wściekły.

I zraniony.

- Chciałabym, żebyś wiedział coś jeszcze – zaczęłam, mówiąc bardzo cicho.

- Mogę najpierw ja? – obrócił głowę w moją stronę.

Mruknęłam ciche proszę i złapałam go za rękę.

Nie wyrwał ją z mojego uścisku, czyli jest dobrze.

Na razie.

- Nie wiem, czy kojarzysz, czy nie, ale dokładnie 11 lipca zobaczyliśmy się po raz pierwszy. Dzisiaj mija pięć miesięcy od tamtego dnia – uśmiechnęłam się szeroko, a on odwzajemnił ten gest.

- Stałam wtedy ze swoją mamą i jej przyjaciółkami w hotelowym holu – nagle przypomniało mi się coś. – Powiedz mi, dlaczego któryś z was chrząknął na mój widok?

Wspomniałam, a on wybuchł śmiechem.

- Naprawdę chcesz wiedzieć? – upewnił się.

- No jasne!

Powstrzymując śmiech, odpowiedział mi:

- Miałaś wielką plamę na dupie, która przyciągnęła moje spojrzenie. I kiedy tak stałem i się na nią patrzyłem, to zacząłem się zastanawiać, z czego jest ta plama i czy da się ją wywabić zwykłym proszkiem, żeby do ciebie podejść, mieć powód do zagadania i wzięcia numeru, no wiesz, żeby potem zadzwonić i spytać, czy spodenki się odprały…

Cała czerwona ze wstydu przerwałam jego opowieść:

- No dobra, do rzeczy.

- No i chłopaki zauważyli, że wgapiam ci się w tyłek, to znaczy w plamę, to zaczęli wyzywać mnie od zboczeńców. I pedofili. A Yoann to chciał nawet podjeść do twojej mamy i ostrzec cię przede mną.

Nie wytrzymałam i wybuchłam śmiechem a Jenia razem ze mną.

- Ot cała historia – zakończył.

- Okay, kontynuuj główny wątek.

- Już przechodzę do rzeczy – chrząknął i zaczął być poważny. – Pomyślałem, że może fajnie byłoby, no wiesz… zacząć być parą. Oficjalnie.

Zaskoczona otworzyłam buzię, którą zasłoniłam ręką, żeby przypadkiem nie pisnąć.

OmójsłodkiBoże.

- Ale teraz nie wiem, czy to ma jakiś sens, Wanda – dodał, a moje serce stanęło.

Poczułam jak do moich oczu napływają łzy. Zaczęłam szybciej mrugać, żeby nie pozwolić im stoczyć się po moich policzkach.

- Jak kto? – pociągnęłam nosem. – Co jest nie tak, Jenia?

- Nie ufasz mi, Wanda. A to sprawia, że ja nie ufam tobie.

Pokręciłam głową.

- Nie kłam, do cholery. Nikomu tak mocno nie ufam jak tobie.

- Naprawdę wierzysz, że chciałbym ograniczyć twoje kontakty z Jaeschkim? Nie jestem idiotą, do kurwy. Nie zrobiłbym ci tego.

- To nie tak, że ci nie ufam, ale…

- A jak? – Prychnął. – Wierzysz jemu, a nie mi. Poza tym, od początku masz jakąś dziwną słabość do niego. Wylecz się z niego, potem zaczynaj ze mną.

- I ty mi wmawiasz, że nie chcesz ograniczyć moich kontaktów z nim? To co teraz mówisz tak właśnie brzmi! Nie masz problemu, kiedy rozmawiam z Kevinem czy z resztą twoich przyjaciół, ale do Thomasa już tak!

- Kevin i reszta moich przyjaciół nie chce cię przelecieć, w przeciwieństwie do naszego kochanego Amerykanina – zdenerwowany zabrał swoją dłoń.

- Co teraz będzie? – zapytałam.

Przymknął oczy.

- Chcę być z tobą, Wanda. Ale czy ty chcesz być ze mną?

- Oczywiście, że tak – wychrypiałam.

Nie płacz teraz, idiotko.

- To teraz odpowiedz sobie na pytanie, czy do tego dorosłaś – podniósł się i zaczął ubierać kurtkę.

- Nie odchodź, proszę – poprosiłam żałosnym tonem.

- Jest już późno, a ja jutro mam mecz.

Usiadłam na brzegu łóżka i schowałam twarz w dłoniach.

Ukucnął przede mną i odsłonił moją twarz.

- Wanda, posłuchaj…

- Kocham cię, Jenia.

Uśmiechnął się ledwo zauważalnie.

- Ja ciebie też, Wanda.

- Więc ze mną bądź, do cholery.

- Oboje nie jesteśmy na to gotowi, mała.

- Wydaję mi się, że wiem lepiej, co czuję – przestałam kontrolować już łzy, które ciurkiem spływały po mojej buzi.

- Nie płacz – poprosił, a jego głos skrywał ból. – Muszę już iść, ale nie chcę cię zostawiać w takim stanie.

- Idź już – wyszeptałam. – Nie słyszałeś? Wynoś się! – warknęłam, kiedy nawet nie drgnął ze swojego miejsca.

- Pójdę, kiedy się uspokoisz – powiedział opanowanym tonem.

Jakim cudem on jest taki spokojny?
- Zadzwonię do którejś z dziewczyn, żeby do mnie przyszły. A teraz już wyjdź!

Bez słowa wstał i podszedł do drzwi.

Nie miałam siły już na niego patrzeć, więc zwinęłam się w kulkę i przykryłam kołdrę.

- Kocham cię i będę na ciebie czekać – powiedział, a ja usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi.

Zostawił mnie i powiedział, że będzie na mnie czekać?

Co do kurwy?

Wygrzebałam się z pościeli i zabrałam telefon. Odszukałam numeru mojej współlokatorki i zatelefonowałam do niej.

- Halo, Chiara? Przyjdziesz do mnie?

- Wanda? Co się stało?

Mówiła coś jeszcze, ale mój szloch skutecznie ją zagłuszył.

~*~

13 grudnia, lotnisko w L’Aquili

- Nigdy o was nie zapomnę, przysięgam! – krzyknęłam po raz ostatni do dziewczyn, kiedy szłam w stronę odprawy.

Pomachałam im jeszcze i otarłam łzy z policzka.

Jakoś ostatnio za dużo płaczę.

I wcale się sobie nie dziwiłam, bo ostatnio wszystkie dobre rzeczy w moim życiu zaczęły się kończyć.

Najpierw znajomość z Jenią, a teraz przygoda we Włoszech.

Mam nadzieję, że chociaż w Polsce wszystko po staremu.

Po wyczerpującym siedmiogodzinnym locie, byłam żywym trupem. Dosłownie.

Ciągnąć za sobą dwie duże walizki, próbowałam w tłumie odszukać mojej mamy.

Cóż, jednak ona znalazła mnie.

- Wandzia! Córeczko! Czy ty wiesz, jak ja za tobą tęskniłam? – podbiegła do mnie i przytuliła mnie mocno.

- Ja za tobą też, mamo – odwzajemniłam jej uścisk.

Zaczęłam się rozglądać, bo po cichu liczyłam, że pomimo małej kłótni, dziewczyny zjawią się na krakowskim lotnisku.

Chyba jednak się przeliczyłam.

- Nie martw się, przyjechałam z posiłkami, które przywiozły posiłki – odsunęłam się od niej i zmarszczyłam czoło.

O co ci…?

Spojrzałam w stronę wejścia, dzięki czemu zobaczyłam moje przyjaciółki biegnące w moją stronę.

I nagle zaczęłam rozumieć tą całą grę słów mojej mamy z posiłkami, bo Pati trzymała w ręku torbę z kebabem na wynos.

Rozłożyłam ramiona i poczułam, jak Agata i Patrycja wtulają się we mnie.

- Witaj w Polsce, Wandzia – krzyknęła brunetka i cmoknęła mnie w policzek.

- No siemaneczko, cieszę się, że cię widzę, ale kebab ci stygnie – blondynka podała mi fastfooda, a ja pierwszy raz od dwóch dni szczerze się zaśmiałam.

Dobrze być już w Polsce.

Tutaj będzie łatwiej m wszystko poskładać.

~*~*~*~

Hejka, hej!

Porobiło się, nie?xd

Ostatni rozdział postaram się dodać przed 1 września ^^

Do jakiej klasy się wybieracie?

buziaki:*

P.S. Pozdrawiam Patisię, bo ona sponsoruje cytat na górze :D