Rozdział 26

Ponieważ mówiłem moim przyjaciołom o sposobie w jaki odbierasz mi oddech,

To coś większego niż ja sam, to coś czego nie rozumiem.

Wciąż 14 października, także hala w Busto Arsizio

Oderwałam się od niego dopiero, kiedy usłyszałam grupowy pisk.

- Co się dzieje? – zapytałam, nie rozumiejąc, o co chodzi.

- Możliwe, że to reakcja na nasz pocałunek, ale nie wiem – zaśmiał się.

- Troszkę za tobą tęskniłam – wyznałam, oplatając ręce na jego szyi.

- Ja za tobą troszkę też.

Cmoknął mnie szybko w usta i połaskotał bok, na co zareagowałam chichotem.

W międzyczasie podbiegł do nas zdyszany Nicolas Marechal i uśmiechnął się szeroko na mój widok.

- Nie chcę wam przerywać chwili czułości, kochani, ale macie jeszcze dosłownie kilka minut – podrapał się po karku. – No i fajnie cię wreszcie widzieć, Wąda. – Rozłożył ramiona, a ja odeszłam od Grebennikova i przytuliłam się do niego.

- Ciebie też, Nico.

Odlepiłam się od niego i powróciłam na miejsce obok młodszego Francuza.

- Dobra, spadam, buziaczki dla ciebie Wąda, a ty Jenia rusz dupsko.

- Ucałuj małego i Vatsnanę ode mnie - powiedziałam, a on pokiwał głową.

Pomachał nam jeszcze na pożegnanie i ruszył w stronę boiska.

- Na naszą cześć powinien powstać serial – zaczął Jenia. – Nadałbym mu tytuł Pożegnania Wandy i Jeni, a to byłby odcinek trzy tysiące siedemset osiemdziesiąty szósty.

Zmarszczyłam brwi.

- Dopiero? Myślałam, że już dobiły przynajmniej cztery tysiące.

Pokręcił głową.

- Jeszcze nie, ale zapewne w tym roku dojdzie do ponad pięciu.

Zaśmialiśmy się smutno, bo tak naprawdę nasza znajomość to ciągłe pożegnania.

- To co, następnym razem to ty robisz mi niespodziankę? – poprawiłam grzywkę.

- Zobaczymy, co da się zrobić – puścił mi oczko.

Ktoś z oddali krzyknął jego imię, a my niemalże jednocześnie jęknęliśmy.

- Lepiej idź już, bo zaraz cię opierdolą, że ich opóźniasz.

Pokiwał głową.

- To może teraz dla odmiany się nie pożegnamy, tylko po prostu przytulimy się bez formułek typu Do zobaczenia, widzimy się za sto lat? Wtedy nie będzie mi aż tak ciężko zostawić cię i odejść.

Uśmiechnęłam się, ale w tym uśmiechu nie było nawet cienia wesołości.

- Okay, zgadzam się, chociaż mam zastrzeżenia co do przytulasa.

Uniósł brew.

- Myślałam, że jesteśmy już na tym etapie znajomości, że raczej całujemy się niż przytulamy – wyjaśniłam.

Uniósł kąciki ust do góry i pokiwał głową.

- Co ty na to, żeby to połączyć? – zaproponował.

Przygryzłam wargę, żeby powstrzymać uśmiech, no bo jak bardzo złą kobietą byłabym, gdybym powiedziała ‘nie’?

~*~

31 października, Uniwersytet w L’Aquili

Szłam rozzłoszczona przez dziedziniec uniwerku; w jednej dłoni ściskałam segregator z notatkami, a w drugiej telefon.

Tym drugim miałam ochotę cisnąć tak mocno, że mogłabym nabić siniaka na głowie jakiegoś przypadkowego mieszkańca Sydney. Jestem śmiertelnie poważna, naprawdę.

A to wszystko przez głupiego Thomasa, który nie odzywał się do mnie od września.

No dobra, chłopak mógł poczuć się zraniony, ale to nie tak, że nie ostrzegałam go przed tym, prawda?

Oliwy do ognia dodaje fakt, iż moje własne przyjaciółki stoją po jego stronie.

To ty go ciągle ranisz, nie on ciebie.

On ma już pewnie tego dość, nie powinno cię to dziwić.

Bycie ‘tym drugim’ wcale nie jest fajne.

Od początku sama chciałaś, żeby sobie odpuścił, a teraz jesteś niezadowolona? Dziecinada.

Cały pobyt w bibliotece czytałam ich narzekania, ale co ja mogę poradzić, że zachowuję się tak, a nie inaczej? Poza tym wypominanie błędów nic mi nie daje, bo doskonale wiem, że zachowywałam się źle.

Droga do mojego pokoju wcale nie jest długa, ale to żadna przyjemność chodzić po dworze w samej koszulce i legginsach na początku listopada.

Chcąc uspokoić nerwy, starałam się unormować oddech i skierować moje myśli na innych tor.

Zdecydowanie to zadanie ułatwił mi to mój gość, który czekał na mnie przy drzwiach internatu.

- Stanislav? Co ty tutaj robisz? – serdecznie go uściskałam, bo po mimo tego, że spotkaliśmy się tylko raz, na imprezie urodzinowej Jeni, to złapaliśmy dobry kontakt.

Odwzajemnił mój uścisk i poczochrał moje włosy.

- Mój braciszek mnie tu przysłał – oznajmił mi z uśmiechem.

- Ale po co?

- Bo się za tobą stęsknił? – odpowiedział pytaniem na pytanie. – No, Wanda, nie ma czasu. Leć do siebie, zabierz piżamkę, kosmetyki i milion innych rzeczy, których kobiety potrzebują na dwudniowy wyjazd i jedziemy.

Zmarszczyłam brwi.

- Ale gdzie?

- No jak kto gdzie? – Przewrócił oczami. – Do Civitanova Marche*, oczywiście. Książę Jenia cię oczekuję.

Na mojej buzi pojawił się ogromny banan.

- Okłamujesz mnie, co nie?

Zaśmiał się i pokręcił głową.

- Nie miałbym serca. A teraz leć po rzeczy, bo naprawdę nie mamy czasu!

Z okrzykiem radości pobiegłam do mojego pokoju i z rozmachem otworzyłam drzwi.

- A ci co? – Leżąca na łóżku Chiara parsknęła śmiechem, widząc mój entuzjazm.

- Brat Jeni przyjechał po mnie. Zabierze mnie do niego – wyjaśniłam, wyciągając małą, podręczna torbę z szafy.

- Naprawdę? To zajebiście! – wstała i podeszła do mnie. – Pomogę ci, czekaj.

Spojrzałam na nią wdzięczna.

- Dzięki – przytuliłam ją.

Cóż, można powiedzieć, że nasze stosunku uległy ogromnej poprawie, co cieszy nas obie. Zdecydowanie przyjemniej mieszka się tutaj ze świadomością, że dziewczyna zajmująca łóżko obok chętnie służy ci pomocą.

- Musisz wziąć jakąś ładną bieliznę – puściła mi oczko.

Okay, stara Chiara wróciła.

- Te spodnie się nadadzą? – pomachałam jej czarnym materiałem przed oczami.

- Tak, są spoko. I ta bluzka będzie do nich pasowała – podała mi bladoróżowe ubranie, które kupiłam na ostatnich zakupach. -  Dobra, ty się w to przebierz, a ja poszukam ci czegoś na jutro.

Posłusznie wzięłam od niej ubrania i zaczęłam się w nie ubierać.

- Dobra, skończyłam. Wsadzić ci je do torby? – spytała.

Pokiwałam głową.  

Pogładziłam jeszcze bluzkę i zapytałam:

- Jak wyglądam?

Podniosła na mnie wzrok.

- Dziesięć na dziesięć. – Wyciągnęła komplet bielizny z szafy i gwizdnęła. – Idealnie. Bierzesz je.

Uniosłam ręce.

- Ty decydujesz. – Podeszłam do biurka i zabrałam z niej kosmetyczkę. – Muszę poprawić makijaż.

- Pomaluj się tak wiesz, delikatnie. Wyjdziesz na naturalną piękność.

- Którą nie jestem?

Wybuchłyśmy śmiechem.

- Mam nadzieję, że masz jakąś ładną piżamkę – mruknęła, przegrzebując po raz tysięczny moją garderobę.

- I tu mamy problem, bo właśnie nie mam – odpowiedziałam, nakładając puder.

- Więc będziesz spała bez. Ale coś czuję, że dla Jeni to nie będzie problem.

Rozłożyłam ręce.

- I tu się muszę zgodzić.

- No dobra, niech stracę – westchnęła. – Chcesz pożyczyć moją koszulę nocną?

- Tą krótką, satynową? – moje oczy zaświeciły się.

- Tą samą.

- Tak, uwielbiam cię!

Z tego podniecenia o mało nie włożyłam sobie szczoteczki od tuszu do oka.

- W zamian za to stawiasz mi obiad i dajesz nieograniczony dostęp do twoich rzeczy – zagroziła palcem.

- Dla ciebie wszystko – wysłałam jej buziaka.

Kilkanaście minut później stałam już obok starszego Grebennikova.

- Wybacz, że tyle czekałeś.

Machnął ręką.

- Nic się nie stało. Chodźmy do samochodu.

- Długo będziemy jechać?

- Maksymalnie dwie godziny – odrzekł, otwierając mi drzwi. Sam zaś obszedł swoje audi i usiadł na miejscu kierowcy.

Klapnęłam wygodnie i zapięłam pasy.

- Mocno się za nim stęskniłaś?

Głupie pytanie.

- W sumie to powoli się przyzwyczajam, że dziewięćdziesiąt procent naszych spotkań odbywa się na skypie, ale to i tak przemiła odmiana zobaczyć się z nim na żywo. – Zaczęłam bawić się nitką wystającą z bluzki. – No i tak, cholernie się za nim stęskniłam.

Wyszczerzył się.

- To dobrze, bo już myślałem, że tylko on wpadł po uszy. – Poklepał mnie po kolanie. – Cieszę się, że cię poznał, Wanda. Jego była dziewczyna była niezbyt… no nie wiem jak to opisać… rozgarnięta? Poza tym z większą pasją opowiadał o tym, jak przyjechałaś do niego na mecz niż o swoim złotym medalu na Mistrzostwach Europy, więc to coś znaczy – puścił mi oczko.

Zatkało mnie.

- Och, to… urocze.

- Pasujecie do siebie, nie spieprzcie tego.

Następne półtorej godziny drogi opowiedzieliśmy sobie kilka historii z naszego życia. Dzięki tej rozmowie poznałam kilka upokarzających momentów z życia Jeni, z czego potem będę mogła sobie pośmieszkować.

- Już jesteśmy niedaleko – poinformował mnie, wjeżdżając na duże osiedle bloków.

Zaczęłam przegląd się w lusterku i poprawiać włosy.

- Dobrze wyglądasz, bez obaw – zatrzymał auto i wyciągnął kluczyki. – Jesteśmy na miejscu.

Rozpięłam pasy i wysiadłam.

Stanislav podszedł do bagażnika i wyciągnął mój bagaż.

- No chodźmy, bo mój braciszek już wrócił z treningu i nie może się doczekać aż cię zobaczy.

Posłusznie szłam za starszym Grebennikovem, który kierował się w stronę najbliższego budynku.

- Jenia mieszka na samej górze – oznajmił, a mi jakoś odechciało się go odwiedzać, bo blok był na oko sześciopiętrowy. – Nie rób takiej miny, jest winda – parsknął śmiechem.

Ulżyło mi, bo jakoś nie widzę siebie wchodzącej po schodach tyle pięter. Jeszcze się spocę, albo co najgorsze schudnę i co wtedy będzie?

Obiecana przejażdżka windą była, więc teraz dzwoniłam dzwonkiem do drzwi, sama, ponieważ Stanislavovi spieszyło się na spotkanie z jego dziewczyną.

Jako że po pierwszym naciśnięciu na dzwonek było zero reakcji, to nacisnęłam jeszcze jeden raz. I jeszcze jeden.

Zaprzestałam dopiero kiedy usłyszałam dźwięk otwierających się zamków.

- Nie wiem co sprzedajesz, ale ja nic nie chcę kupić – powiedział, otwierając drzwi.

Westchnęłam.

- Szkoda, bo miałbyś zniżkę za twarz.

Uśmiechnął się, zabrał moje rzeczy i wciągnął mnie do mieszkania.

- Tak w ogóle, to witam w moich skromnych progach.

Rozejrzałam się.

- Zacząłeś się już urządzać?

- Tak, wprowadziłem się ledwo ponad tydzień temu, więc nie miałem zbytnio czasu na to.

Pokiwałam głową.

- Jak na porządnego gospodarza przystało, zrobię ci małe rozeznanie po mojej jaskini. – Wybuchłam śmiechem. - Tak więc pierwsze drzwi po lewo to salon, drugie to pokój gościnny – zaczął po kolei wskazywać każde pomieszczenie. – Naprzeciwko nas jest łazienka; pierwsze od prawej to kuchnia, a drugie to moja sypialnia – zniżył się do mojego ucha i zaczął szeptać. – Mam duże łóżko, więc jak będziesz grzeczna to cię w nim przenocuję.

Przegryzłam wargę i odszeptałam:

- Tego nie mogę ci obiecać.

Nie minęła chwila aż poczułam jego usta na swoich. Ułożyłam swoje ręce na jego barkach, a on zwinnym ruchem podniósł mnie do góry, przez co byłam zmuszona opleść jego pas nogami.

Przyszpilił mnie mocno do ściany i wsunął dłonie pod moją bluzkę.

- Tak bardzo cholernie za tobą tęskniłem, Wanda – wysapał między kolejnymi pocałunkami.

Przesunęłam palcami troszkę w dół i chwyciłam za rąbek jego koszulki; brunet zrozumiał o co mi chodzi, bo rozłączył nasze usta i uniósł ręce, co ułatwiło mi ściągniecie T-shirtu, który miał na sobie.

On natomiast nie pozostał mi dłużny i moja górna część garderoby spoczywała tuż obok jego.

- Chodźmy do twojej sypialni – wyszeptałam w jego usta.

Przeniósł dłonie na moje pośladki i zaczął nieść w stronę pokoju. Kopnięciem otworzył drzwi i podszedł do łóżka. Powoli i delikatnie ułożył mnie na materacu, a sam położył się nade mną.

Sięgnął do guzika moich spodni i… telefon w kieszeni zaczął mi dzwonić.

Jenia odsunął się i mruknął coś niezrozumiale.

- Czekaj, zobaczę kto to – wychrypiałam. Spojrzałam na wyświetlacz. – To Kevin.

Francuz usiadł obok mnie i położył głowę na moich kolanach.

- Odbierz, bo może coś się stało.

Przesunęłam palcem po ekranie.

- Halo? Kevin?

Odpowiedziała mi cisza.

- Halo? Jesteś tam? – przełączyłam na tryb głośnomówiący.

- Fansia, możemy pogadać? – Tillie zapytał głosem przesiąkniętym smutkiem.

- Jestem u Jeni, a telefon jest na głośnomówiącym. Przeszkadza ci to?

Zaśmiał się bez cienia wesołości.

Okay, jest z nim mocno nie tak.

- Chociaż wam się układa.

Zrobiłam pytającą minę, a Grebennikov wzruszył ramionami.

- Kevin, mów co się stało, martwimy się – odezwał się brunet.

- Zostawiła mnie – odpowiedział.

- Kto cię zostawił? – spytał.

Prychnął.

- Kto mógł mnie zostawić samego w obcym kraju, żegnając się w króciutkim liście?  - Zrobił pauzę. - Cholera, chciałem poślubić tą kobietę!

O Boże, biedny Kev.

- Posłuchaj – zaczęłam. – Ona nie była ciebie warta, skoro nie potrafiła docenić tego, jak mocno ją kochasz i starasz się o nią. Nawet lepiej, że od ciebie odeszła, bo teraz możesz znaleźć wartą ciebie kobietę, a nie tchórza, który nie raczy z tobą zerwać w cztery oczy tylko za pośrednictwem listu.

Po drugiej stronie nastała chwilowa cisza.

- Wejdziecie na skypa? Tęsknię za waszymi mordeczkami.

- Okay – zgodziliśmy się jednocześnie, na co Kevin zaśmiał się cicho.

- Dobra, słodziaki, czekam na was – rozłączył się.

Uśmiechnęłam się smutno do Grebennikova, a on podniósł się i przytulił mnie do siebie.

Chyba oboje nie chcemy skończyć ze złamanym sercem jak nasz przyjaciel.

 * To się jakoś odmienia? xD

~*~*~*~

Tak, wiem, że jestem złym człowiekiem, że nie dokończyłam scenki 18+, ale no zboczuszki, innym razem, obiecuję^^

A tak poza tym, to rozdział speszyl troszkę dłuższy dla Anonimka (nie podpisałaś się imieniem L), bo marudziłaś, że za krótkie piszęxD

No to buziaczki, nie?^^

p.s. kocham piosenkę, z której wzięłam cytat *o*