Rozdział 24

Zawsze się na to łapałem: 'spróbujmy jeszcze raz',

Lecz nigdy aż tak nie czułem, że już nie chce nas.

Rozdział jest w trakcie sprawdzania, więc przepraszam za jakiekolwiek błędy!.

Szybkim ruchem pociągnęłam za klamkę. Niestety, drzwi nawet nie drgnęły.

- Musimy poczekać na Chiarę – powiedziałam, siadając przy ścianie.

Usadowił się koło mnie w tej samej pozycji i poklepał się po udzie.

- Połóż sobie głowę. Przecież widzę, że ledwo żyjesz.

Dziwisz mi się? To był twój pomysł, żeby przejść wzdłuż i wszerz całą L’Aquilę.

Chociaż to, że przez cały czas trzymałeś mnie za rękę, było… całkiem fajne.

Wyciągnęłam z torebki telefon i wyszukałam w aplikacji Messenger rozmowę z Chiarą.

Zaczęłam pisać.

 Ja: Kiedy będziesz?

Chiara: Za moment, skoczyłam tylko po coś do jedzenia.

Chiara: Chcecie coś?

Podniosłam wzrok na bruneta.

- Chcemy coś? – zapytałam Francuza.

- Może jakiś sok? Pomarańczowy?

Wzruszyłam ramionami.

- Dla mnie spoko.

Ja: Butelkę soku pomarańczowego.

Chiara: I tyle?:D

Chiara: Zostawiam wam wolny pokój na noc

Chiara: To może bita śmietana?:DDD

Wysłałam jej okejkę wielkości bicepsa Jeni i dopisałam:

Ja: Czemu nie zostajesz na noc?

Nie żeby mi to przeszkadzało.

Chiara: Żebyście mieli trochę prywatności? I intymności?

Ja: Awww :*

- Idzie gdzieś sobie na noc i zostawia nas samych.

Uśmiechnął się i pokiwał głową.

- Mogę spać na jej łóżku.

- No właśnie nie – przekręciłam się na w jego stronę. – Tym bardziej będziesz spał na moim łóżku. Ze mną.

Ucałował mnie w czoło.

- Zmieścimy się?

- Coś wykombinujemy.

Przy okazji scrollowania Messengera, natknęłam się na starą konferencję z Jenią i Kevinem, która zdążyła już wyewoluować na Aniołki Tilliego. Już sama nie pamiętam, jak do tego doszło.

Otworzyłam okienko z chatem i wysłałam wiadomość.

Ja: Jak tam aniołki?^^

Spojrzałam na wyświetlacz jeszcze raz i zmrużyłam oczy.

Cholera, wysłałam to nie tam gdzie trzeba.

Thomas: Aniołku* jak coś:D

Thomas: U mnie ciągle to samo

Thomas: Więc lepiej opowiadaj jak ci się podoba we Włoszech:D

- Z kim piszesz? – zapytał Jenia.

Dopiero teraz zauważyłam, że sam był zajęty swoim urządzeniem.

- Z nikim ważnym – machnęłam ręką.

Ja: Jak na razie nic ciekawego się nie dzieje

Ja: Poznałam trochę ludzi

Ja: Pozwiedzałam okolicę

Ja: Jak zaczną się wykłady, to opowiem ci więcej:D

Thomas: W skali od 1-10 jak oceniasz swój dotychczasowy pobyt?

Odkąd przyjechał Jenia – zdecydowanie 10.

Ja: 9, bo mam dziwną współlokatorkę xd

Thomas: Więc powinnyście się dogadywać xd

Ała.

Ja: Zabawne xd

- Nie uśmiechaj się do telefonu – mruknął, bawiąc się moją dolną wargą.

- Nudzi ci się?

Parsknął śmiechem.

- Nawet nie wiesz jak.

Thomas: Ja już niestety muszę kończyć

Thomas: więc mam nadzieję, że jeszcze jakoś się zgadamy

Ja: tak szybko?

Ja: w takim razie okay

Ja: pozdrów kolegów :D

Thomas: trzymaj się tam jakoś^^

Thomas: a Ty pozdrów Jenię ode mnie;)

Jak słodziutko.

Po piętnastu minutach brunetka przyszła do nas.

- Co wy tacy wyczerpani? – puściła nam oczko.

Grebennikov podniósł się i pomógł mi wstać.

- Mieliśmy małą wycieczkę krajoznawczą – wytłumaczył jej.

Otworzyła nam drzwi i podała mi klucz.

- Masz mój, gdybyś nie znalazła swojego – podeszła do szafy i wyciągnęła z niej ubrania. – Idę na noc do Petro i wrócę koło południa.

- Petro? Myślałam, że ma na imię Carl.

Machnęła ręką.

- Carl nie chciał się ze mną spotkać – dodała jeszcze pod nosem: - Scemo.*

Uśmiechnęłam się do niej.

- W takim razie miłej zabawy.

Zaśmiała się.

- Wzajemnie.

Trzasnęła lekko drzwiami, a ja od razu położyłam się na łóżku.

- Przesuń tyłek – mruknął brunet, a ja spełniłam jego prośbę.

Poczułam jak łóżko ugina się pod jego ciężarem, a on sam kładzie rękę na moich plecach.

Przymknęłam oczy.

- Nie śpij – mruknął i pociągnął mnie za kosmyk włosów.

- No przecież nie śpię.

- Ale zasypiasz.

- Która godzina? – przerwałam bezsensowną dyskusję.

- Pora na lunch.

- Która godzina? – zniecierpliwiłam się.

Wyciągnął z kieszeni telefon.

- Piętnaście po szóstej.

- Masz ochotę na jakiś film?

Pokiwał głową.

- Tylko nic płaczliwego, błagam.

- Może być horror, byleby nie był zbyt straszny.

- Znajdziemy jakiś.

Wstałam i podeszłam do biurka, żeby wziąć laptopa.

Podałam mu urządzenie.

- Szukaj nam czegoś, bo ja nie znam się na filmach.

 Zaczął szybko wystukiwać coś na klawiaturze.

- Okay, może Annabelle?

Położyłam się obok niego.

- Miało być mało straszne, frajerze.

Przewrócił oczami.

- W takim razie Grave Encounters?

Zmarszczyłam brwi.

- Może być spoko. Ale i tak uczciwie uprzedzam – mogę zmiażdżyć ci rękę ze strachu.

Parsknął śmiechem.

- Jakoś to przeżyję.

W sumie, to on faktycznie nie był jakiś mocno straszny, ale wciągający. Szczególnie spodobał mi się motyw nawiedzonego szpitala psychiatrycznego. Cóż, Grebennikov to ma jednak ten gust.

- I jak? – zapytał po skończonym seansie.

- Myślałam, że będzie straszniejsze.

Pokazał mi swoją rękę, na której widniały ślady paznokci.

- Jeśli tak reagujesz na średnio straszne filmy, to ja nie chcę z tobą oglądać tych bardzo strasznych.

Uśmiechnęłam się zakłopotana.

- Przepraszam, mocno boli?

Przyciągnął mnie do siebie i ucałował w czoło.

- Żartowałem, głupku. To tylko kilka zadrapań.

Pojeździłam nosem po jego szyi, czym wywołałam u niego śmiech.

 - Nie gilgotaj mnie.

Pomęczyłam go jeszcze przez chwilę; przestałam dopiero wtedy, kiedy usłyszałam dźwięk Messengera.

Odblokowałam telefon i zaczęłam czytać.

Patrycja: Mam dla was zagadkę

Patrycja: Co mówi kula do postrzelonego?

Agata: Nie mam pojęcia.

Ja: Zaskocz nas.

Patrycja: Gotowe?

Patrycja: Uwaga, uwaga:

Patrycja: Znam cię na wylot.

Patrycja: Hehehe

Agata: [*]

Patrycja: ??????

Ja: Agata po prostu umarła ze śmiechu i sama sobie znicz zapaliła.

Agata: No

Agata: Pozdro z grobu

Patrycja: Sztywniary…

Patrycja: Wandziu, czemu nie powiedziałaś nam, że Jenia do ciebie przyjechał???

Ja: Przyjechał dziś rano, no i w sumie zajął mi dosłownie cały dzień i nie miałam wam jak napisać.

Agata: Musiałyśmy się o tym dowiedzieć ze Snapchata

Agata: Czujemy się przez to urażone

Patrycja: Tak dokładnie

Ja: SorkiL

Agata: Wybaczamy

Patrycja: Wybaczamy

Ja: Synchron ♥

- Z kim tak piszesz? – zapytał, przeglądając zdjęcia na moim laptopie.

- Z Agatą i Patrycją – pomachałam mu ekranem przed nosem.

- Wierzę na słowo, nie musisz mi pokazywać – zaśmiał się.

Agata: Więc

Agata: Jak się bawicie?

Patrycja: Zabawiacie* hehe

Ja: Właśnie skończyliśmy oglądać film i leżymy sobie na łóżku

Agata: Lenie xD

Agata: Długo u ciebie zostanie?

Ja: Nie wiem, nie pytałam xD

Agata: Twoja współlokatorka wam nie przeszkadza?

Ja: Zostawiła nam wolny pokój

Patrycja: Nie wytrzymała natężenia miłości w powietrzu

Agata: Natężenia?

Patrycja: Tak

Patrycja: NatęJenia

Ja: Co?xd

Agata: Tej miłości wysokie natęJenia

Patrycja: Doprowadza Jenię do wJenia

Agata: Co dało mu chęci do chędoJenia

Patrycja: Lecz to tylko jego maJenia

Agata: Bo Wandzia nie pragnie jego koJenia

Ja: Wasze rymy doprowadzają mój mózg do usmaJenia

Ja: Skończcie już hahahahah

Agata: I tak skończyły mi się pomysły

Patrycja: Mi też :D

- Z czego się śmiejesz? – zapytał rozbawiony.

Wskazałam palcem na telefon.

- One są głupie!

Uniósł ręce w geście poddania.

- Nie pytam.

Zamknął laptopa i odłożył go na biurko.

- Skoczę wziąć prysznic.

- Umyć ci plecki?

Pokręcił głową.

- Dam sobie radę sam, bez obaw.

 Kiedy wyszedł, poczułam się cholernie zmęczona, więc wyskoczyłam z łóżka, żeby przebrać się w piżamę.

Po przebraniu zakopałam się w pościeli i czekałam na powrót Francuza.

Patrycja: Chyba coś się dzieje, skoro nam nie odpisuje.

Agata: Myślisz, że zostaniemy ciociami?

Ja: Myślę, że macie bujną wyobraźnie

Patrycja: A jednak wróciła

Patrycja: Czyli Jenia jeszcze nie dołączył do grona ofiar gwałtu

Ja: Ale was się dzisiaj humorek trzyma, hoho

Agata: Byłyśmy dzisiaj na zakupach

Agata: I wydałyśmy tyle, że prawdopodobnie do końca roku będziemy jadły chleb i popijały go wodą z rzeki

Patrycja: Nie żałuję

Agata: Ja też nie xd

Ja: #biednestudentkitakmaja

Agata: #aledlugihashtag

Patrycja: #mojbedziedluzszyciotylol

Ja: No dobra, wygrałaś

Jenia bardzo cicho wszedł do pokoju i głośno zatrzasnął drzwi, co przestraszyło mnie aż podskoczyłam do góry.

- Mam dostać zawału? – zapytałam.

Uniósł brwi i zaczął składać ubrania i chować do walizki.

- Wystraszyłaś się?

- Tylko trochę. – Zmierzyłam go wzrokiem. – Ładne bokserki.

Wyszczerzył się.

- Dzięki, moja mama wybierała.

Jęknęłam.

- Nie mów mi, że jesteś jednym z tych maminsynków, którym mamusie kupują bieliznę do czterdziestego roku życia.

Zaśmiał się czysto dziewczęcym śmiechem.

- Ups, wydało się!

Wskazałam na łóżko Chiary.

- Dzisiaj śpisz tam.

Położył się koło mnie.

- Zapomnij – pocałował mnie w czoło i spojrzał na wyświetlacz mojego telefonu. – Dalej piszesz z dziewczynami?

- Zaraz będę kończyć.

Zabrał mi mojego smartphona i scrollował wiadomości.

Zmrużył oczy.

- Czemu tyle razy przewija się tu moje imię?

Zmieszałam się.

- Dziewczyny zrobiły sobie zabawę i zaczęły wymyślać wyrazy z twoim imieniem w środku.

- Przetłumacz mi to.

Zapomnij.

- Nie, po co? To trochę bezsensu co one tu pisały.

- Ty też dołożyłaś swoją cegiełkę.

Zrobiłam obrażoną minę.

- Niech ci będzie.

Zaśmiał się z wyrazu mojej twarzy i uszczypnął mnie w policzek.

- Wyglądasz jak słodki bobasek kiedy tak robisz.

Wyciągnęłam mu z dłoni telefon i zaczęłam tłumaczyć mu zdania.

Z każdym kolejnym parskał głośniejszym śmiechem.

- Czy z wami wszystko okay? – zapytał.

- Prawdopodobnie nie.

Odłożyłam urządzenie i głośno ziewnęłam.

- Idziemy już spać?

- Jak chcesz – odpowiedziałam mu.

Położyłam się tyłem do niego, a on objął mnie i okrył kołdrą.

 - Możemy spać na łyżeczkę? – upewnił się.

Przytaknęłam, bo, cholera, chciałam spać jak najbliżej niego.

Splotłam swoje palce z jego i szepnęłam:

- Dobranoc, duży.

Poczułam, jak uśmiecha się przy mojej twarzy.

- Dobranoc, mała.

Przed zaśnięciem pomyślałam tylko, że mogłabym tak do końca życia.

*Coś w stylu debila albo kretyna xD

~*~*~*~
Hejka dziubki, przepraszam, że niewyrobiłam się ze sprawdzeniem, ale:

Chciałam go dodać już dzisiaj, bo po 1. dawno nic nie było, a po 2. mam dobry humor, bo dzisiaj dowiedziałam się, że dostałam się do mojej wymarzonej szkoły i jestem z tego powodu mega szczęśliwa:D

Rozdział trochę 'zapchaj dziura', ale musiałam taki napisać. Od następnego troszkę przyspieszamy, bo do końca coraz bliżej:D

Czytałam Wasze propozycje pod poprzednim rozdziale i szczerze mówiąc, wiele z nich odrzuciłam od razu z prostego powodu: no nie lubię niektórych siatkarzy i tyle ;p 

Mam nadzieję, że rozdziały pisane w formie wiadomości Wam się podobają, bo własnie w takiej formie będzie pisane moje nowe opowiadanie :D
Ale się rozpisałam xD

buźka, misiaczki :*