Rozdział 20

Nigdy nie będę taka sama, jeśli kiedykolwiek znowu się spotkamy.

Nie pozwolę ci odejść.

Moim wymarzonym prezentem na gwiazdkę będzie nowa torebka. Tylko taka, która ma jakieś dno, bo niestety czasem mam wrażenie, że moja aktualna nie ma końca.

- Znowu zapomniałaś kluczy? – zapytała mnie Agata, kiedy stałyśmy przed drzwiami do naszego mieszkania.

- Wiesz co? Ja je chyba w ogóle zgubiłam – mruknęłam, przewalając kolejne rzeczy. – A ty? Masz swoje?

Poklepała się po kieszeniach.

- Zostawiłam je na lodówce. Tak myślę.

Zaczęłam pukać do drzwi.

- Tak to ty możesz Francuzika po dupie poklepać. Żeby Pati obudzić to trzeba dosłownie głową w drzwi walić.

Zaczęła nawalać pięściami w drzwi tak mocno, że prawdopodobnie Włosi zaczęli zastanawiać się, czy Etna przypadkiem się nie aktywowała.

- Dziewczyno, to ja może w ogóle tutaj taranem podjadę? Szkoda twoich rąk…

Usłyszałyśmy puszczające zamki, więc brunetka zaprzestała i odsunęła się.

- Sorki, że tak długo, ale…

- Damian? Co ty tu robisz? – spojrzałam na niego.

Podrapał się po głowie.

- Zaszaleliśmy troszkę z Pati ostatniego wieczoru. – Przesunął się i zrobił na miejsce. – Wchodźcie, zaraz się… dowiecie?

Spojrzałyśmy się na siebie zdziwione.

- Czy ona znowu coś odjebała? – szepnęła do mnie.

- Skąd mam wiedzieć?

Ściągnęłyśmy buty i weszłyśmy do kuchni.

- Zrobić wam herbatki? – zaproponował mi brunet.

- Dla mnie zieloną – poprosiłam.

- Ja chcę kawę.

Usiadłyśmy przy stole, a Damian krzątał się po pomieszczeniu.

- Ona jeszcze śpi? Do cholery, jest już po jedenastej.

Wzruszył ramionami.

- Nie mam pojęcia. – Postawił przed nami kubki. – Więc, zabrałaś wszystkie rzeczy z Krakowa?

Umiejętnie zmienił temat.

- No niby tak – mruknęłam znad kubka. – Ale zapewne skończy się to tak, że nic nie zabiorę z tego wszystkiego.

Zaśmiał się.

- To typowe, haha.

Podniosłam naczynie, aby móc się z niego napić. Jakiś huk z pokoju obok sprawił, że podskoczyłam, a cała herbata wylała się na mnie.

Zajebiście.

- Co to było? – Agata zwróciła się do chłopaka.

- To pewnie u sąsiadów – odwrócił się w stronę wysepki kuchennej, udając że ją wyciera.

- Dobra, koniec. Idę do jej pokoju, mam dość tych głupich podchodów.

Wstała z krzesła i żwawych krokiem wyszła na korytarz.

Ja tymczasem zajęłam się zmywaniem herbaty z mojej koszulki.

- Nie idziesz za nią?

Wzruszyłam ramionami.

- Ta koszulka jest po pierwsze nowa, a po drugie biała. A Pati ciągle coś odwala, więc…

Krzyk Agaty przerwał nam dalszą rozmowę.

- Wanda, zobacz w co ta idiotka znowu się wpakowała!

~*~

Ja: Jak tam?

Thomas: Umiesz wiązać krawat?

Ja: Po co ci to?

Thomas: Umiesz, czy nie?

Ja: No chyba tak.

Thomas: Cholera, przydałabyś mi się.

Ja: ?

Thomas: Mój brat żeni się dzisiaj, więc muszę ubrać garniak i w ogóle, bo jestem jego drużbą.

Ja: Whoa.

Thomas: No dokładnie:D A co u ciebie?

Ja: Nie pytaj nawet. Szkoda kurwa gadać, szkoda strzępić ryja.

Thomas: Wandzia co się stało?

Ja: Nic takiego.

Thomas: Masz trzy sekundy.

Thomas: Odliczam.

Thomas: Trzy.

Thomas: Dwa.

Thomas: Jeden.

Ja: Przyłapałam moją przyjaciółkę w łóżku z inną laską.

Ja: W dodatku moim łóżku!!!!

Thomas: Ooooooo.

Thomas: Ja nie chcę być wredny czy coś.

Thomas: Ale co w tym złego?

Ja: Nie jestem jakiś homofobem, broń Boże.

Ja: Mój nowy ziomek jest gejem xD

Ja: Ale o to, że znamy się od zawsze i mówimy sobie wszystko, i nie rozumiem dlaczego to przede mną ukryła.

Thomas: Nie zawsze możemy być z kimś szczerzy i mówić mu o wszystkim, pamiętaj o tym.

Ja: Tak, jak zwykle masz rację xD

Nawet większą niż ci się wydaję.

Ja: Zapamiętam na przyszłość;)

~*~

Jako, że w poniedziałek mam samolot, a dzisiaj już jest sobota, to postanowiłyśmy z dziewczynami wybrać się na nasze ostatnie (prawdopodobnie tylko w tym roku) zakupy. Towarzyszył nam pewien dyskomfort spowodowany poranną niespodzianką, jaką zafundowała nam blondynka, ale starałyśmy się zachowywać normalnie.

Naprawdę nie chciałam wyjeżdżać z Polski skłócona z kimkolwiek.

- Teraz wybrałabym się do Esotiq – zakomunikowała nam Agata, kiedy wychodziłyśmy z kolejnego sklepu.

- Potrzebujesz kolejnego stanika? – zaśmiała się Patrycja.

- Ja nie – uśmiechnęła się, po czym szturchnęła ją w ramię.

- Wszystko rozumiem. Jak myślisz Wandziu, jaką bieliznę lubi Jenia?

- A co, chcecie mu kupić jakieś fajne stringi? Na pewno lubi niebieski kolor. No i ma wielki tyłek, więc bierzcie największy rozmiar.

Szarpnęła mnie za kosmyk włosów.

- Oczywiście, że chcemy. Będzie ci w nich kręcił swoim tyłeczkiem.

Prychnęłam.

- Nie zazdrość mi.

- I co ja na to poradzę? – wyciągnęła z kieszeni telefon i zmarszczyła brwi. – Kurde, rozładował mi się. Wspomoże mnie któraś?

- Jasne, bierz – podałam jej swój.

Pięć minut później stałam w bieliźnianym raju.

- Tu jest tyle tego, że nawet nie wiem gdzie zacząć – oparłam czoło o ramię brunetki.

- Zaraz się odnajdziemy, obiecuję.

Poklepałam się po kieszeniach.

- Patrycha, oddałaś mi telefon?

- Zaraz, chwilkę – uniosła palec, szczerząc się do ekranu.

Z czego ona się tak cieszy?

- Oddawaj go, już.

Śmiejąc się, dała mi go z powrotem.

- Co ty…?

O nie.

O NIE.

Zrobiłam ogromne oczy, widząc wiadomości, które wymieniała moja przyjaciółka… z Jenią.

- Zabiję cię Pati – wysapałam.

Agata przewróciła oczyma.

- Co tym razem?

Pokazałam je jej.

Ja: Masz chwilę?^^

Jenia: Jasne, co jest?:D

Ja: Mam nietypowe pytanie xD Tylko się nie śmiej :D

Jenia: Hahahah, okay, boję się, ale pytaj xD

Ja: Jaki krój i kolor bielizny lubisz?

Jenia: Woooow.

Jenia: ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Jenia: Nie mam pojęcia xD

Ja: Dzięki.

Jenia: Naprawdę chcesz to wiedzieć?

Ja: No fajnie by było. Niedługo się przecież widzimy, nie?

- Nie wierzę, że tak napisałaś. – Skomentowała.

- Ona mi go spłoszy!

- Masz jeszcze Thomasa, easy. – Patrycja dała mi kuksańca.

Usłyszałam, jak Agata chrząka.

- Czytam dalej.

Jenia: No czarna jest spoko:D

Jenia: I takie jakby figi z paseczkami.

Jenia: No i koronkowe:D

Ja: To ma swoją konkretną nazwę, kochanie – stringi.

Jenia: Otóż to!

Jenia: No i wiesz.

Jenia: Zaskocz mnie;)

- Spalę się ze wstydu, kiedy tylko go zobaczę.

- To napisz do niego i wytłumacz, że to Pati sprawka.

- Nie! No po co?

Czułam się wtedy, jakby na moich ramionach siedziały aniołek i diabeł.

Chyba nie muszę mówić, która jest czym.

- Dobra, nie napiszę. Nie chcę, żeby pomyślał, że mam jakieś rozdwojenie jaźni. – Rozejrzałam się po sklepie. – A teraz chodźmy wybrać coś fajnego.

~*~

Dwie godziny później, chwilę przed zamknięciem centrum handlowego, obładowane rzeczami, które zapewne nie zdążymy założyć w tym roku.

Do domu wróciłyśmy zmęczone jak po jakimś morderczym maratonie. 

- Nie mam siły do życia, a jeszcze czeka mnie pakowanie. – Sapnęłam, rozwalając się na kanapie.

- Musisz zrobić to dzisiaj? – blondynka położyła się na mnie.

- Tak, a kiedy? Jutro robię tournée po rodzinie, a pojutrze już wylatuję. – Poruszyłam się, a ona ze mnie zeszła. – Pomożecie mi chociaż?

- Jasne. – Agata uniosła rękę. – Chcesz moją walizkę? Jest większa.

- Spoko, dzięki.

 Poszłam do mojego pokoju, otworzyłam szafę i usiadłam przed nią.

- A ja mogę ci w czymś pomóc?

- Zmień pościel, proszę.

Skrzywiła się.

No i co? Mogła nie proponować pomocy. A ja nie powiedziałam tego złośliwie przecież.

- I możesz mi pożyczyć jakąś fajną koszulkę.

Zmarszczyła brwi.

- Tam jest ciepło przez cały rok, czy co?

A to to nie wiem.

Wzruszyłam ramionami.

- Nie mam pojęcia.

Podała mi laptopa.

- Sprawdź.

Wpisałam w niezawodną wyszukiwarkę klimat wschodnich Włoch i w sumie to niczego ciekawego się nie dowiedziałam.

- Tu jest napisane, że zimy są wilgotne i łagodne, więc parka z ogromnym kapturem mi się nie przyda – podpowiedziałam Patrycji, która już wyciągała ją z szafy.

Obróciła ją i przyłożyła do siebie.

- Jak nie bierzesz to spoko. U mnie się nie zmarnuje na pewno.

Tak myślałam.

- Mam walizkę – szczęśliwa brunetka przytargała ją.

- Serio ogromna – blondynka zrobiła minę not bad.

- To dobrze, wezmę tylko ją i gra gitara. – Spojrzały na mnie z powątpieniem. – Czyli co, nie zmieszczę się w nią?

Spoglądnęły na mnie i wybuchły śmiechem.

Hehe, dzięki.

- To którą proponujecie?

- Weź jeszcze tą średnią!

- Pati, oplułaś mnie.

- Och, sorki.

Podrapałam się po głowie.

- Przecież ja przez was zbankrutuję.  Zapłacę fortunę za nadbagaż!

Usiadły koło mnie.

- Musisz wziąć tyle ciuchów, nie będziesz miała jak kupić sobie coś tam. – Mruknęła Agata.

- No przecież wiem.

Posiedziałyśmy jeszcze przez chwilę, ale zaraz zmotywowałyśmy się do dalszego działania.

Współpraca szła nam naprawdę sprawnie: ja wybierałam ubrania z szafy, Patrycja komisyjnie sprawdzała czy się nadają, a Agata składała i pakowała je.

Dwie godziny później leżałyśmy przed telewizorem i szukałyśmy coś fajnego do obejrzenia.

- A tamto, to co to było fajnego?

- Zmierzch.

- To nie dzięki.

W sumie to w ten sposób zleciała nam kolejna godzina. Leżącą po mojej lewej stronie Patrycja już dawno kimała, a ja czuwałam przy niej z zamkniętymi oczyma. Chętnie dołączyłabym do niej gdyby nie Agata, świecąca we mnie ekranem telefonu.

Chciałam zwrócić jej uwagę, ale przerwał mi dźwięk jej komórki.

Szybko wstała i pobiegła do kuchni, żeby ją odebrać.

Zaczęłam szturchać blondynkę.

- Ej, Pati – szeptałam.

- Co jest? – zapytała sennym głosem.

- Do Agaty chyba dzwoni jej chłopak.

- To idź podsłuchaj.

- Nie, lepiej ty. Ja nie umiem się skradać.

Z westchnieniem wstała i podeszła do drzwi.

- Słyszę coś – wyszeptała. – Rozmawia z nim po angielsku.

Zrobiła zamyśloną minę.

- A teraz powiedziała coś po francusku. Może to Yoann jest tym tajemniczym ziomkiem?

To ma sens.

- Całkiem możliwe. Ale czy nie sądzisz, że powiedziałaby nam o tym?

- A może już nie chciała nas wkurzać? W sensie, raz go nie chce, a potem już jednak jej się… czekaj!

Zaciekawiłam się.

- Co?

- Słyszałam coś na ‘j’! To na pewno musi być Yoann! – odsunęła się szybko od framugi. – Dobra, skończyła już. Udajemy, że śpimy.
Ustawiłyśmy się z Patrycją do pierwotnej pozycji.

Po sekundzie brunetka wróciła i rozwaliła się na moim udzie.

Wtedy jeszcze nie wiedziała, jaką katastrofę na siebie ściągnęła.

~*~*~*~

 Witam po przerwie!

Powiem szczerze,  że już po tygodniu od dodania ostatniego rozdziału tęskniłam za pisaniem xD Ale na nudę nie mogłam narzekać, bo wszystkie przedmioty które olewałam przez trzy lata nie dały o sobie zapomnieć ♥ 

Teraz obiecuję pojawiać się tutaj częściej :D

buziakiiii:*