Rozdział 19

Opowiem tylko tobie, bo tak naprawdę mam tylko ciebie

I boli mnie twoja beztroska, gdy o niczym nie wiesz

- Chyba będę ryczeć – stwierdziłam, patrząc na pakujących się chłopaków.

- Dlaczego? – Jenia spojrzał w moim kierunku.

- Bo mi smutno.

Kevin powiedział coś do niego po francusku, na co on wybuchł śmiechem.

- Dzięki, teraz ja do dziewczyn będę mówiła przy was po polsku.

Położyłam się na łóżku, a młodszy z Francuzów powtórzył to po mnie.

- Nie gniewaj się, jednorożcu – uszczypnął mój policzek. – To nie było nic ważnego, naprawdę.

Obróciłam się na brzuch i prychnęłam.

Kto mi zabroni strzelić focha?

Obróciłam się na plecy.

Poczułam, jak kładzie głowę na moich łopatkach, a dłoń na tyłek.

Podskoczyłam.

- Czy ty zdurniałeś?

- Ludzie, jak chcecie się obmacywać, to błagam, nie przy mnie. – Tillie rzucił w nas poduszką.

Grebennikov podniósł głowę.

- Kto się obmacuje? My jesteśmy grzeczni.

- Ja to na pewno, ale czy ty to nie wiem.

Spojrzałam na Jenię i pogłaskałam go po włosach, za co zostałam nagrodzona czułym spojrzeniem i leniwym uśmiechem.

Dalej nie mogę uwierzyć, jak ogromne wrażenie wywarł na mojej mamie. To znaczy, jej do szczęścia wystarczy ładna buźka i śliczny uśmiech, co Francuz bez wątpienia posiada, ale zauważyłam,  że była zachwycona… całokształtem. Pomimo tego, że jej angielski nie jest na najwyższym poziomie, to starała się utrzymać rozmowę, albo śmiać się z żartów, których nawet nie zrozumiała.

Nie wspominając już nawet o jej reakcjach na nasze przelotne kontakty fizyczne jakimi często z brunetem się raczyliśmy. To zdecydowanie były momenty, kiedy rozpływała się nad nami najbardziej.

Cieszyłam się, że wreszcie była dumna z tego, z kim się spotykam. Nie chciałam się do tego przyznać, ale pragnęłam jej akceptacji.

Wyobraźcie sobie, jaką ogromną ulgą było dla mnie otrzymywanie jej przez cały poniedziałkowy wieczór, który spędziliśmy we trójkę. Chociaż na początku nie byłam optymistycznie nastawiona do tego pomysłu, który notabene wyszedł od Jeni, ale zgodziłam się, bo nie chciałam sprawić mu przykrości. No i Nataszka marudziła mi, że chciałaby go wreszcie poznać.

W czasie kiedy my dobrze bawiliśmy się w restauracji, moje przyjaciółki wraz z Kevinem i Damianem odwiedzały toruńskie kluby.” Ostatni raz taki wypad, przysięgam”, odpowiedział mi Tillie, kiedy zapytałam się jak było. Od reszty też nie dowiedziałam się niczego konkretnego, bo za każdym razem podczas opowiadania mi  wybuchali głośnym śmiechem.

Ale wracając do tego, co dzieje się teraz, to Jenia chyba zmobilizował się do zakończenia pakowania, bo żwawo zerwał się z łóżka, ziewając podszedł do szafy i zaczął wyciągać swoje rzeczy.

- Grebennikov wrócił do gry! Robimy falę! – Kevin podskoczył na materacu, imitując popularną zabawę kibiców.

Parsknął śmiechem, ale nie skomentował tego.

Usiadłam na oparciu łóżka.

- O której macie samolot? – zapytałam.

- O siedemnastej – mruknął Grebennikov, opierając się o moje nogi.

- To zagęszczaj ruchy, bo za jakieś trzy godziny musicie już ruszać na lotnisko.

Spojrzał na mnie błagalnie.

- Pomożesz?

Westchnęłam.

- Zapewne nie mam wyboru.

- To prawda, nie masz – błysnął swoimi białymi ząbkami, a w moim brzuchu zatańczyło milion motylków.

- A jakbym ja poprosił cię o pomoc to zgodziłabyś się? – Kevin uśmiechnął się i podsunął walizkę w moją stronę.

- Nie, spadaj. Masz swoją dziewczynę.

Czekaj, co?

Chłopcy przekomarzali się dalej, a ja siedziałam jak wryta.

Pewnie normalna dziewczyna ucieszyłaby się, gdyby taki chłopak jak Jenia nazwał ją swoją dziewczyną. Ale ja nie jestem normalna, więc jedyne co poczułam to irracjonalny lęk przed tym, co mogą przynieść kolejne miesiące.

~*~

- Macie wszystko? – upewniłam się, kiedy staliśmy przed hotelem i czekaliśmy na autokar, który zabierze Team Yavbou na lotnisko.

- Tak nam się wydaję – Yoann uśmiechnął się do mnie w chyba najsłodszy sposób na świecie.

Szturchnęłam Agatę, żeby pokazać jakim fajnym chłopcem jest Francuz.

- Kurde, Wandzia! Prawie upuściłam telefon, idiotko!

Wybuchłam śmiechem widząc, jak nieudolnie uratowała swój telefon przed upadkiem.

- Tylko zerknij na niego, no!

Westchnęła.

- Nie baw się w swatkę, błagam.

Uniosłam ręce w geście poddania.

- Już nic nie mówię.

Pati spojrzała na Agatę zaskoczona.

- Aleś ty wybredna. Myślałam, że lubisz brunetów.

Wzruszyła ramionami.

- Co to za różnica?

Spojrzałyśmy na nią jednocześnie.

- Czemu jesteś taka markotna? Stało się coś? – odruchowo spojrzałam na wyświetlacz jej telefonu.

 Odskoczyła jak oparzona i zmarszczyła brwi.

- Mogłabyś nie zaglądać? Nic mi nie jest, jejku. Chodźmy pożegnać się z chłopakami.

Poszła szybko w ich stronę.

- A jej co? – zapytałam blondynki.

Przybliżyła się do mnie i powiedziała na ucho.

- Wydaję mi się, że kogoś poznała.

Otworzyłam szerzej oczy.

- Kiedy? I dlaczego o tym nie wiem?

Poprawiła włosy.

- Nie jestem pewna czy to przed twoim wylotem do Rio, czy po. Poza tym to wspominała coś, że nie jest co do niego pewna, bo przyjechał tylko na wakacje albo coś.

- Jest Polakiem?

- Nie mam pojęcia – rozłożyła ręce – byłam zbyt najebana żeby stwierdzić, czy mówi po polsku czy nawet po chińsku.

Objęłam ją ramieniem.

- Już o nic więcej nie pytam.

- Idziecie? – krzyknęła do nas brunetka.

- Już! – odkrzyknęłam. – Chodź, bo zaraz nas zagryzie.

Uśmiechnięte poszłyśmy w pożegnać się z naszymi przyjaciółmi.

~*~

- Fansia! Pakuj się do środka! – Kevin otworzył przede mną wielką walizkę.

- To by było zbyt piękne, przyjacielu – oznajmiłam, przytulając się do niego.

- No i co teraz, młoda? Kiedy my się znowu zobaczymy?

Pokręciłam głową.

- Ty mi powiedz.

- Ja będę trenował we Francji przez większość czasu, potem pojadę na mistrzostwa Europy i przeniosę się na sezon ligowy do Polski. Ty zaraz przeprowadzasz się do… - nagle wyprostował się i uśmiechnął – do Włoch, no przecież! A my będziemy tam grać. Jestem genialny, wiem.

Poczułam jak robię się czerwona przez mocny uścisk Francuza.

- Będę wam kibicować, obiecuję. Ale puść, bo dusisz.

Spełnił moją prośbę.

- Dbaj o siebie, proszę. I bądź grzeczna – pogroził mi palcem.

- A ty trenuj, żebym dumna była. I o Annę się troszcz, bo to świetna dziewczyna. No i jeszcze bądź tym mistrzem Europy, bo to spoko sprawa jest.

Zaśmiał się.

- Dzięki, mistrzu.

Chciałam jeszcze powiedzieć, jak bardzo go uwielbiam i cieszę się, że mam takiego przyjaciela, ale stwierdziłam, że nie będę mu aż tak słodzić. Jeszcze zacznie gwiazdorzyć.

Pożegnałam się jeszcze z Nico, Julienem i Yoannem, a najlepsze zostawiłam na deser.

- Przytulisz mnie chociaż? – Zapytał Jenia.

- Czy ja wiem?

Wzruszyłam ramionami i wystawiłam w jego stronę rękę, żeby przybić mu piątkę.

Olał to i skrzyżował ręce na piersiach.

- Nawet nie będę za tobą tęsknił.

Prychnęłam.

- A myślisz, że ja za tobą będę? Kochanie, tylu przystojnych Włochów na mnie czeka, a ja mam zawracać sobie tobą głowę?

- Tyle fanek zawsze przy mnie, a ja mam na ciebie czekać? Zabawne.

- Tylko uważaj, bo jeden fałszywy ruch, a w gratisie do fanek dostaniesz też prokuratora.

Stojący nieopodal Lyneel parsknął śmiechem.

Grebennikov uśmiechnął się.

- Zapamiętam, na pewno.

- No dobra, a teraz na poważnie to...

Nie mogłam dokończyć zdania, bo brunet wsunął dłoń w moje włosy i nachylił się.

- Przestań tyle gadać.

- To mnie powstrzymaj.

- Cała przyjemność po mojej stronie.

Delikatnie zwilżyłam językiem wargi i przymknęłam oczy.

Nie musiałam długo czekać na jego reakcję, bo już po chwili czułam jego miękkie wargi na swoich. Stanęłam na palcach i delikatnie objęłam dłonią jego szyje. Przycisnęłam się mocniej do jego ust.

- Jakie słodziaki – usłyszałam rozanielony głos Pati.

- Ale nam siary narobiłeś – mruknęłam uśmiechnięta.

- Warto było – ucałował mnie. – Ale za krótko.

- I bez języczka – dodałam.

Wybuchł śmiechem.

- Tak, to też.

- Jenia, wsiadamy już.

Zawołał go jego trener, a widząc mnie uśmiechnął się.

- Dzień dobry – przywitałam się z nim.

Kiwnął mi głową.

- Macie jeszcze sekundę, dzieciaki – pomachał mi i wszedł do środka.

- Widać, że tata Kevina – stwierdził Grebennikov.

- Tak, zdecydowanie – przytaknęłam.

- Więc... chyba czas na mnie.

Odsunął się ode mnie, a ja w przypływie impulsu wtuliłam się w niego.

- Będę tęsknić jak idiotka, wiesz?

Z moich oczu popłynęło kilka łez, które zdążył wytrzeć zanim spadły na jego koszulkę.

- Poradzimy sobie, skarbie. Obiecuję ci to.

~*~

- Dasz radę prowadzić? – spytała Agata ze zmartwioną miną.

Pokręciłam głową.

- Rzuć mi kluczyki, ja dziś będę waszym szoferem – uśmiechnęła się Pati, wkładając okulary przeciwsłoneczne.

 Podałam je jej, a sama usiadłam na tylnym siedzeniu.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz.

Brunetka usiadła koło mnie, a ja położyłam głowę na jej kolanach.

Zaczęła masować mnie po plecach.

- Ej ja też chcę się tulić!

- Patrz na drogę, Pati – pouczyłam ją.

- Tak jest! – zasalutowała.

- No to jakie plany mamy teraz? – spytała brunetka.

Plany?

Skończyć się pakować.

Wylecieć do Włoch.

Czekać na Jenię.

Tylko tego jestem pewna.

~*~*~*~

 Coś ważnego ode mnie!

Okay, od razu przejdę do rzeczy - z ciężkim sercem muszę na chwilę rozstać się z Wami i z tym blogiem. Nie na długo; myślę, że za około trzy tygodnie powinien pojawić się kolejny rozdział. 

Powód jest prosty: mam egzaminy, na których muszę się w 100% skupić. Mam nadzieję, że zrozumiecie mnie i dalej będziecie oczekiwać kolejnych rozdziałów;)

buziaki i do przeczytania niebawem!:*