Rozdział 18

Wiesz, że nasza miłość byłaby tragiczna,

Więc nie zwracasz na to uwagi.

- Kocham tyłek Jenii w tych spodenkach – powiedziała Patrycja, poruszając brwiami.

- Tak! Tak! Tak! Dziękuję! W końcu ktoś przyznał mi rację – przybiłam z nią piątkę.

- Jesteście nienormalne – Agata spojrzała na nas dziwnie. – Jak można jarać się czyimś tyłkiem?

- Ty mi lepiej powiedz jak nie można jarać się czyimś tyłkiem? Spójrz teraz! Ale się rzucił po tą piłkę! Aż jego pupcia zatańczyła w tych spodenkach.

Brunetka przewróciła oczyma.

- To jest chore, naprawdę.

Podczas gdy my wesoło dyskutowałyśmy, Francuzi wygrywali w drugim secie z Irańczykami.

- Kurczę, nie wiedziałam, że Irańczycy są tacy dobrzy – skomentowałam. – Chociaż w sumie, nie żebym znała się na siatkówce.

- To prawda – skinęła głową blondynka. – Zrośnięta brew dodaje +10 do ataku.

- I broda +15 do obrony. – dodała brunetka.

- I dziwne cieszynki… +20 do… rozbawienia rywala? – spytałam.

- Myślę, że bardziej… zniesmaczenia. – Pati zrobiła zdegustowaną minę – tylko spójrz na Kevina, on tylko to potwierdza!

Faktycznie, jego mina nie była zbyt wesoła.

- No w sumie…

Poczułam czyjąś głowę na ramieniu.

-Sorki memorki, że przeszkadzam, ale przypadkiem usłyszałem waszą rozmowę…

- Co to za zbok? – szepnęła Agata.

- … no i wiecie, ci Irańczycy to już tak mają, cecha narodowa.

Przesunęłam się delikatnie w stronę dziewczyn. Niestety, mój nowy kolega zrobił to zaraz po mnie i jego głowa dalej leżała na mnie.

- Mógłby pan?... – odepchnęłam jego czoło do tyłu.

- Wygodnie mi tak, pani wybaczy.

Mówił coś jeszcze o siatkarzach z Bliskiego Wschodu, ale tak szczerze to nawet nie zwracałyśmy na niego uwagi.

Chyba to zauważył, bo cofnął się i wymamrotał:

- Jakby co, to ja służę radą, czy coś.

Patrycja poderwała się w jego stronę, czym chyba go wystraszyła, bo mężczyzna wybałuszył oczy i wstrzymał oddech.

- Mam pytanko, skoro pan tak na nie nalegał.

Odchrząknął.

- Zamieniam się w słuch.

Przysunęła się jeszcze bliżej i pokazała mu palcem wskazującym, żeby zrobił to samo.

- Niech mi pan odpowie, ale tak szczerze – powiedziała wprost do jego ucha. – Tylko mi się tak wydaję, czy faktycznie tak jest, że tyłek Grebennikova jest najlepszą rzeczą jaką kiedykolwiek widział ten świat?

Spojrzałyśmy się na siebie z Agatą i starałyśmy się nie wybuchnąć śmiechem.

Natomiast on tylko speszył się lekko i poprawił włosy.

- Tak właściwie to… naprawdę jest fajny. Chyba oboje mamy rewelacyjny gust!

Podczas gdy Pati dyskutowała z Damianem, jak nam się przedstawił, a my w spokoju oglądałyśmy końcówkę meczu.

Kilka minut później mecz zakończył się wygraną francuskiego teamu.

- Szybko sprali im te dupska.

- Ano, tak. Co z tego, że to tylko mecze o pietruszkę, cieszmy się ze wszystkiego – stwierdziłam, obserwując jak Kevin zaczął wygłupiać się z Jenią.

Niestety siedziałyśmy daleko od płyty boiska, więc nijak nie mogłyśmy przecisnąć się do chłopaków, żeby na chwilę pogadać.

- Zostajemy na drugi mecz, nie? – zapytała blondynka.

- Ja mogę zostać – uniosłam rękę.

- Ja w sumie też – dodała Agata.

- No to świetnie, dziewczynki. A teraz wybaczcie, ale muszę skoczyć się odlać – Damian grzecznie nas przeprosił, po czym udał się do toalety.

- Wiecie co? Kocham gejów – Patrycja położyła rękę na moim udzie.

- A Damian jest…?

- A nie widać? Nie pamiętam, żeby ktoś opowiadał mi z taką pasją o tyłkach i ubraniach. Męskich, oczywiście. To chyba trochę zajeżdża gejem, nie?

Agata wzruszyła ramionami.

- W sumie, no to tak.

- Widzicie? Mój gej-radar nigdy się nie myli. Nigdy.

- I chwała ci za to.

- Chwała jej za co? – zabrał torebkę mojej przyjaciółki z krzesełka obok niej i usiadł na nim. – Zresztą, nieważne. – Wyciągnął z kieszeni telefon. – Selfie, dziewczyny!

Zrobiłyśmy piękne dziubki, a on szybko zrobił naszej czwórce zdjęcie.

- Piękne jesteście, muszę się wami pochwalić.

 Podczas gdy on dodawał nasze zdjęcie na każdy możliwy portal społecznościowy, na którym jest zarejestrowany, my rozglądałyśmy się po sali, szukając mojej mamy, która miała do nas dzisiaj przyjechać.

Co prawda dopiero od niedawna zaczęłyśmy normalnie rozmawiać, ale nie chciałam wyjeżdżać z Polski pokłócona z nią, bo wiem, że obie tęskniłybyśmy za sobą jak idiotki, a jedna nie odezwałaby się do drugiej.

- Albo mam zeza, albo Grebennikov i Tillie chamsko was obczajają.

Już miałam zaprzeczyć, że to pewnie przypadek, ale Patrycja mnie wyprzedziła:

- Wandzia kręci z Jenią, to pewnie dlatego.

Podekscytowany usiadł na moich kolanach i objął za szyję.

- Chcę wiedzieć wszystko, opowiadaj. – Obrócił głowę w drugim kierunku. – Zobacz jaką słodką minkę zrobił, biedny nie wie co się dzieje.

Zacisnęłam usta.

- Jesteś ciężki, wiesz?

Machnął ręką.

- Moje bmi wynosi 20.76, czyli jestem chudzinką. 

- Sorki, ale jakoś nie czuć.

Swoim palcem skierował moją twarz tak, że po prostu musiałam spojrzeć mu w oczy.

- Nie odwrócisz mojej uwagi, nawet o tym nie myśl.

Uniosłam jedną brew.

- Co cię to tak ciekawi, co? Jakiś psychofan czy coś?

Rozłożył ręce.

- Masz mnie. No więc? Opowiesz mi?

Cóż, prawdopodobnie nie miałam żadnego innego wyboru, więc opowiedziałam mu bardzo oględnie o mojej znajomości z Francuzem – o tym, że poznaliśmy się w Rio w tym roku i że utrzymujemy ze sobą kontakt.

- I tyle? Żadnych pikantnych szczegółów?

- Nie było między nami niczego pikantnego.

- Jak to? A kto się całował w świetle księżyca?

Dzięki, Agata.

Chłopak puknął mnie w ramię.

- Jak mogłaś pominąć ten ważny szczegół?

- A jednak mogłam.

Zszedł z moich kolan.

- Nic już od ciebie nie wyciągnę. Chyba muszę cię najebać, żebyś przestała być taka powściągliwa.

I to jest właśnie hasło, kochanie.

- No dobra, nasi wyszli już na boisko. Chętnie zająłbym się nimi.

- Dołączam się – powiedziała Pati.

- Idziemy do toalety? – zaproponowałam mojej drugiej przyjaciółce.

- Jasne, możemy lecieć.

Oczywiście, nie byłybyśmy sobą gdybyśmy się nie zgubiły i nie musiały prosić innych o pomoc.

Ciężki lajf.

Wracając sobie spokojnie natrafiłyśmy na, tak znowu!, rozwrzeszczane laski.

- Skąd oni je kurwa biorą? – zapytała, patrząc na nie.

- Jedna ma napisane Sosnowiec na fladze, wszystko jasne.

Jak się chwilę potem okazało źródłem ich podniecenia był rozciągający się niedaleko jeden z polskich siatkarzy.

- Ej ładny jest, mogę podrzeć ryja razem z nimi?

Też rzuciłam na niego okiem.

- To jest nie głupi pomysł.

Spojrzałyśmy na siebie i wybuchłyśmy śmiechem.

- Wracajmy lepiej do nich, bo coraz gorzej z nami – stwierdziła.

Kiedy powróciłyśmy już do Pati i Damiana, przerwaliśmy im zażartą dyskusję o strojach naszych siatkarzy.

- Ziomeczki z adidasa mogliby się bardziej postarać. Straszna lipa moim zdaniem – ocenił chłopak, popijając sok z kartonika.

- No co nie? Wsiury straszne.

Okaaaaaay.

Czyjś telefon zakomunikował nadejście nowej wiadomości.

- Czyj to?

- Możliwe, że mój – poinformowałam, wyciągając go z kieszeni.

Spojrzałam na wyświetlacz; wyświetliły mi się wiadomości od Kevina na naszej konfie.

- Tak, to mój – potwierdziłam jeszcze i zabrałam się za odpisywanie.

Kevin: Fansia

Kevin: Co to ma znaczyć?!

Ja: O co chodzi?

Kevin: Zdradzasz mnie.

Kevin: I Jenię.

Kevin: Ale jego chyba bardziej.

Kevin: Mam rację, Jenia?

Jenia: Tak, mnie zdecydowanie bardziej.

Jenia: Ja się z tym czuję okropnie, a ty Kevin?

Kevin: Podzielam twój smutek, Jenia.

Kevin: Co powiesz na lody czekoladowe i Kocha, lubi, szanuje?

Jenia: Zawsze bardzo chętnie.

Ja: Jesteście jebnięci xD

- Czemu się tak uśmiechasz?

Nie kładź mi się znowu na barku, błagam.

- Piszesz z chłopakami? – spytała blondynka.

- Ehe – pokiwałam głową.

- Jaka faza. Mogę poczytać? – poprosił chłopak.

- Nie.

- Poczuj się, że cię posłucham.

Spojrzałam na niego spod byka, na co on od razu odsunął się ode mnie.

- Wredna jesteś.

Wzruszyłam ramionami.

- Nigdy nie twierdziłam, że jest inaczej.

Kevin: Jesteśmy po prostu zranieni, Wandziu.

Kevin: Przylecieliśmy do Polski specjalnie dla ciebie, a ty zdradzasz nas na naszych oczach.

Ja: Nieprawda, przylecieliście tu na turniej.

Jenia: To tylko przy okazji.

Jenia: Ty byłaś priorytetem.

- Co tam u nich? – spytała brunetka.

- Raczej bez zmian.

Ja: I co teraz?

Kevin: Nie mam pojęcia.

Kevin: A ty, Jenia? Co proponujesz?

Jenia: Co się stało, to się nieodstanie.

Jenia: Już nas zdradziłaś.

Jenia: Mogłabyś powiedzieć chociaż z kim.

Ja: No więc ma na imię Damian.

Ja: I myślę, że on wolałby zdradzić mnie z wami.

Kevin: Co?

Jenia: No nieźle.

- Ej Wandzia, nasi zaczynają już grać.

Ja: A teraz wybaczcie, ale zaczyna się mecz.

Ja: I zamierzam go obejrzeć.

Ja: Bez przeszkadzania mi.

Kevin: Jak możesz?

Cóż, widocznie jednak mogę.

Chwilę później rozpoczął się mecz między reprezentacją Polski a Japonią.

I nawet taki pseudoekspert jak ja wiedział, domyślił się, że to nie będzie mecz górnych lotów.

I tak się właściwie stało, bo pomimo ciekawego pierwszego seta, gra Japończyków była coraz słabsza. W efekcie czego drugi mecz trwał jeszcze krócej niż ten pierwszy, a halę opuściliśmy chwilę po dwudziestej drugiej.

Aż do samego samochodu odprowadził nas Damian, którego Pati zdążyła pokochać jak swojego idealnego syna.

- Moje marzenie się właśnie spełnia – stwierdziła, wsiadając do mojej ukochanej beci.

- Jakie?

- Zawsze marzyłam o przyjacielu geju.

trochę ignorując blondynkę, zapytałam Agatę, czy nie chce prowadzić.

- Jasne, mogę. Boli cię głowa, czy coś?

Machnęłam ręką.

- Zaraz mi przejdzie.

- Chcesz się zamienić miejscem? Usiądź sobie wygodnie z tyłu. – Zaproponowała blondynka.

- Okay – szybko zamieniłyśmy się miejscami.

- Więc, co tam u chłopaków? Teraz możesz się rozgadać, bo nie ma z nami kolegi-gejaska.

- Ej!

- Nie pisaliśmy o niczym konkretnym. Przerwałam rozmowę zanim się rozkręciła.

- A jak sprawy z Misterem Boom Boom? – tym razem spytała blondynka.

- Myślę, że za bardzo zależy mu na mnie.

- Czyli, że nie odwzajemniasz tego równie mocno co on?

Schowałam twarz w dłoniach.

- Nie wiem, co czuję.

- Za tydzień wyjeżdżasz do Włoch. Nie lepiej skupić się tylko na Jeni, a wyrzucić Thomasa z głowy?

- Chciałabym Agata, ale czy dam radę skupić się tylko na nim? Tomek już zapowiedział, że nie da mi o sobie zapomnieć.

- To tylko i wyłącznie twój wybór, skarbie. Nie przeżyjemy twojego życia i nie pokochamy za ciebie. – Patrycja odwróciła się do mnie i poklepała po kolanie.

A chwilę później czytając słodkiego sms-a od Jeni, jakiego właśnie mi wysłał, wiedziałam już co mam zrobić.

 ~*~*~*~

Przepraszanie Was za spóźnianie się z rozdziałem chyba stanie się moją małą tradycją, ale musicie mi wierzyć, że gdybym dysponowałam jakimkolwiek wolnym czasem rozdziały byłyby dodawane co dwa dni ;)

na razie buziaki, a za kilka dni pojawi się tutaj małe ogłoszonko:*