Rozdział 17

Najmniejszy szept, pokarm dla duszy

Promień słońca między chmurami nadciągającej burzy.

- Hej, Wandzia. Musisz się rozchmurzyć.

Patrycja od godziny próbowała jakoś pocieszyć mnie, ale cóż, z marnym skutkiem.

- Nie rozumiesz, jak ja się teraz czuję. – Schowałam twarz w dłoniach. – Jestem chodzącym gównem.

- Nie jesteś – moja druga przyjaciółka poklepała mnie po kolanie. – Wylądowałaś po prostu w zagmatwanej sytuacji i…

- Ta sytuacja jest skomplikowana tylko i wyłącznie przeze mnie – zniecierpliwiona wstałam z łóżka. – Lepiej było nie zaczynać niczego z żadnym z nich. W ogóle mogłam nie jechać na wakacje do Rio. To tam wszystko się zaczęło.

- Gdybyś wiedziała, że takie coś ci się przydarzy, to zrezygnowałabyś z przygody swojego życia? – zapytała blondynka.

Nie odezwałam się.

- No właśnie.  - Zaczęła bawić się swoim zegarkiem. - Pora wziąć w garść swoje życie, kochanie. Siedzenie na dupie i nie odbieranie telefonów od Francuzów tylko i wyłącznie ich zmartwi. I zirytuje.

Splotłam ręce na piersiach.

- Nie mówisz mi niczego, co jeszcze nie wiem.

Wzruszyła ramionami.

- Więc weź dupę w troki i powoli ogarniaj ten bałagan. Najlepiej od zaraz.

Wzięłam telefon do ręki.

- Do kogo dzwonisz? – zapytała Agata.

- Do Jenii.

- I tak nie ma opcji, żebyście teraz się spotkali. Jest już grubo po dziesiątej.

- Nie chcę się z nim spotykać. To znaczy, teraz nie chcę. Jutro z nim spędzę trochę czasu. Po prostu zadzwonię, żeby się nie martwił.

- I co mu powiesz?

- Przeproszę go, że wcześniej nie odbierałam…

- …bo?

- Bo telefon mi się psuje. I spytam go czy chce się ze mną spotkać.

- Masz już plan na jutro? – zapytała Patrycja.

- Będę miała.

~*~

Następnego dnia, jakoś w południe, byłyśmy umówione z chłopakami, czyli z Jenią, Kevinem, Nicholasem i Yoannem, na spacer po mieście i jakąś pizzę. Na miejsce spotkania wybraliśmy rynek, ponieważ był blisko z ich hotelu, jak i naszego.

Stanęłyśmy tuż obok słynnego pomnika Kopernika i czekałyśmy na chłopaków.

- Mogę się założyć o kebsa, że się spóźnią – stwierdziła Pati.

- Zadzwonić do nich? To ich pierwszy raz tutaj, pewnie się zgubili. – Zaproponowałam.

Agata zaczęła się śmiać.

- Chyba to nie to ich zatrzymało – powiedziała, wskazując palcem chłopców, wokół których ustawił wianuszek napalonych nastolatek.

Od razu z Patrycją spojrzałyśmy w tamtym kierunku, a nasza reakcja była podobna do brunetki.

- Biedni – wychrypiała blondynka, między kolejnymi salwami śmiechu.

Ja też ledwo kontrolowałam swój śmiech.

- Uspokójmy się, błagam. Nie widzicie ich cierpienia. – Próbowałam nas jakoś ogarnąć. – Kevin wygląda jakby zaraz miał się popłakać!

Teraz już miałyśmy w dupie to, czy ktoś na nas patrzy; po prostu śmiałyśmy do rozpuku.

Cóż, do czasu, kiedy Marechal spojrzał na nas groźnym wzrokiem.

Chociaż to bardziej wyglądało na wołanie o pomoc niż na groźbę.

- Pomożemy im? – zaproponowałam.

- Jak? – zapytały.

Wytłumaczyłam im mniej więcej o co chodzi.

- Okay, to jest spoko – oceniła brunetka.

- Która z nas się podejmie? – zapytałam.

- Pati, ty masz siłę przebicia.

- Czyli ja? – upewniła się.

Pokiwałam głową.

- Dasz radę, wierzę w ciebie.

Dałam jej kopniaka.

- Ciekawe, co wymyśli – powiedziała mi na ucho Agata.

Włożyła okulary przeciwsłoneczne na oczy, poprawiła długą kitkę i poszła w stronę tłumu.

Szybko wyciągnęłam telefon i napisałam do Kevina.

12:37

Do: Kevin

Jakby co to jest Pati. Improwizuj.

Zaraz po wysłaniu, zauważyłam jak wydobył telefon i odczytywał wiadomość. Spojrzał na mnie i uniósł kciuk.

Tymczasem Patrycja wbiła się między fankami i chłopakami, uniosła ręce i ze spokojem zaczęła coś tłumaczyć. Na twarzach Francuzów było widać wyraźną ulgę i wdzięczność. Po chwili zszokowane dziewczynki zaczęły odsuwać się od nich, na co Patrycja zareagowała triumfującym uśmiechem.

Przybiła ze wszystkimi piątki.

Podeszłyśmy do nich pełne podziwu.

- Wow, Patiś, uszanowanko. – Poklepałam ją po plecach. – A teraz wybacz, ale muszę przywitać się z moimi dupciami.

Wyszczerzyłam się w ich stronę, co oni odwzajemnili.

- Jak ja was dawno nie widziałam! Ile to już minęło, co? Pięć, sześć lat?

Kevin zrobił zamyśloną minę i oparł swoją głowę o zaciśniętą w pięść dłoń.

- Wydaję mi się, że troszkę dłużej. Ale to już nieważne, chodź tu niech cię uścisnę.

Przytuliłam wszystkich z wyjątkiem Jenii.

- Co to ma być? – zapytał, stając naprzeciwko mnie.

Uniosłam brew.

- Znamy się? – nagabnęłam zaczepnie.

Nasi przyjaciele obserwowali nas rozbawieni.

- Czyli nawet mnie nie przytulisz?

Pokręciłam głową.

- Przykro mi.

Uśmiechnął się chytrze i pociągnął mnie za rękę tak, że moje czoło stykało się z jego piersią.

- Wandzia, no. Nie udawaj niedostępnej, bo i tak ci nie wierzę.

Jestem chujową aktorką, wiem.

Objęłam go mocno.

- Mógłbyś chociaż udawać, że dałeś się nabrać.

- Okay, następnym razem.

Pocałował mnie w czółko.

- Chodź, maleństwo. Ja ci pokazałem Francję, teraz ty pokaż mi Polskę.

Złapałam go za rękę, którą wystawił w moją stronę.

- Skoro nalegasz.

- Kochani, gdzie idziemy? – Zapytał Nico.

Wszyscy spojrzeli albo na mnie albo na dziewczyny.

- Dlaczego patrzycie na nas? My też nie jesteśmy stąd! – rozdrażniłam się.

- Ale za to jesteś z Polski, a Toruń leży w Polsce. Wychodzi na to samo. – Kevin przybił piątkę z Jenią.

Spojrzałam na tego drugiego groźnie.

- Grabisz sobie.

- Wanda już go bierze pod pantofel - stwierdził Yoann, na co wszyscy z wyjątkiem mnie wybuchnęli śmiechem.

Bo mi się trochę głupio zrobiło.

Naprawdę tak robię?

Nie mogłam dalej o tym rozmyślać, bo Grebennikov puścił moją rękę, a następnie objął mnie i cmoknął w czoło.

Miło mi, nie powiem.

- Więc, co robimy teraz? – próbowałam zmienić temat.

- Ty wybieraj Fansia.

Wyciągnęłam z kieszeni telefon i zaczęłam przeszukiwać kilka portali o toruńskiej turystyce.

- No dobra, mam propozycję – oznajmiłam zadowolona, co chyba ich zainteresowało.

~*~

Mój pomysł został rozpatrzony pozytywnie, toteż ruszyliśmy do oddalonych od Starego Rynku na jakieś trzy kilometry wysławianych fontann.

Stwierdziliśmy, że jakoś nie mamy ochoty na zwiedzanie i kręcenie się po mieście, dlatego ta koncepcja wydawała nam się najciekawsza.

Zamiast na ławkach, usiedliśmy na trawie.

- Mogliśmy wziąć jakieś żarcie do tego – stwierdził Yoann.

- Jeśli chce ci się po nie iść, to proszę bardzo. Ja się stąd nie ruszam – odpowiedziała mu Agata, kładąc się na trawie.

- Możemy my iść, jeśli chcesz – zasugerował Jenia, który usiadł tuż za mną. Skorzystałam z tego, opierając się o niego plecami.

- Okay, skoro proponujesz – skoczyłam na równe nogi i podałam mu rękę, żeby też mógł wstać.

- Fansia krzepka babka z ciebie. Z siłki to ty chyba nie wyłazisz.

- Nie zazdrość mi, Tillie. I nie pyskuj, bo ci nic nie kupię.

- Idziecie? – zaskoczony Jamuel spojrzał na nas zza okularów przeciwsłonecznych.

- Jasne, czemu nie? – zareagował Jenia.

- Ktoś idzie z nami? – podsunęłam.

Błagam, niech ktoś idzie z nami. Nie chcę zostać z nim sam na sam.

- Dacie sobie radę bez nas – Kevin puścił nam oczko i szturchnął niedaleko siedzącego Marechala, który uśmiechnął się szeroko.

Jeszcze tylko zapytaliśmy ich czego potrzebują, po czym ruszyliśmy w stronę najbliższego sklepu.

- Powiedz mi teraz, czy ostatnio coś się stało. – Spojrzał na mnie.

Udałam zdziwienie.

- A co się miało stać?

Podrapał się po szyi.

- Nie wiem, dlatego pytam.

- Nic szczególnego nie działo się przez ostatni tydzień – a raczej nic, co chciałbyś wiedzieć – nie ma powodu do niepokoju.

- Przecież widzę, że coś jest z tobą nie tak, Wandzia. Mało się odzywasz, chodzisz z niepewną miną, i… starasz się mnie unikać.

Cholera, nie ma zbyt wesołej miny.

- Nie, słuchaj to nie tak…

Spojrzał na mnie wyczekująco.

Dobra, teraz muszę rozkręcić tę karuzelę kłamstw.

- To po prostu stres. Niedługo wyjeżdżam i boję się, że będzie ciężko mi będzie się tam zaklimatyzować.

Możemy zaliczyć to do połowicznego kłamstwa?

Objął mnie ramieniem.

- Mogłaś mówić tak od razu. Następnym razem jeśli coś będzie ci doskwierało to mi o tym powiesz, okay?

Pokiwałam głową.

- Chcesz mi jeszcze z czegoś zwierzyć?

CałowałamsięzThomasemalenawettegonieżałujębowsumietomisiępodobało.

Uśmiechnęłam się i wtuliłam się w niego.

- Nie, tylko to.

Odgarnął mi włosy z czoła.

- Gdyby coś jednak poszło nie tak, to najwyżej zamknę cię w mojej szafie i będę wypuszczał na specjalne okazję.

Roześmiałam się z nim, ale w sumie to nie jest taki zły pomysł.

Jak najszybciej trzeba odizolować mnie od społeczeństwa, bo od jakiegoś czasu nie robię nic innego niż popełnianie głupich błędów.

~*~*~ 

PRZEPRASZAM. 

Rozdział miał pojawić się na początku tego tygodnia, wiem, ale ostatnio mam małe problemy zdrowotne, które są źródłem moich zmartwień;)

No nic, następny rozdział postaram się dodać szybciej:)
A, i jeszcze: co sądzicie o nowym szablonie?;)

Buziaki:*