Rozdział 16

Zmiękną ci nogi, zapamiętasz tę noc

Jeśli tyko przyrzekniesz, że to zostanie między tobą a mną.

Trzy dni później, we wtorek, szykowałam się do wyjazdów. Thomas przylatywał jutrzejszej nocy, a Team Yavbou, jak mieli w zwyczaju się nazywać, w czwartkowy wieczór.

Mój plan działania był banalnie prosty: spędzam połowę czwartku z Thomasem, a na miłe zakończenie naszego spotkania mówię mu, że nic z tego nie będzie. Proste jak budowa cepa, nie?

Potem przenoszę się do Torunia, dziewczyny dołączają do mnie i razem bawimy się podczas Memoriału Huberta Wagnera. Czy jakoś tak.

Bardzo długo myślałam jak rozegrać sprawę Amerykanina. Na początku byłam święcie przekonana,

że ciągniecie tego nie ma najmniejszego sensu i im szybciej tym lepiej dla naszej dwójki, potem wystarczyła długa i swobodna rozmowa przez telefon, żebym zmieniła swoje zdanie. Suma summarum – zostałam przy tej pierwszej opcji, która w tej sytuacji wydaje się najbardziej sensowna.

Po powrocie nie miałam zbyt wielu okazji do rozmowy ani z Jenią, ani z Kevinem. Powód był bardzo prosty – oboje mieli swoją pracę do wykonania, która wyczerpywała ich doszczętnie.

Jednakże mniejsze zainteresowanie Jenii, a większe Thomasa nie sprawiło, że przestałam być pewna co do mojej decyzji. Byłam bardzo zmotywowana do zrealizowania jej.

Pomimo tego, iż doskonale wiedziałam, że to zakończy się dwoma złamanymi sercami.

~*~

W czwartek rano byłam gotowa do wyruszenia w stronę Rzeszowa. Nie planowałam zostawać tam

na noc, dlatego prosto po zobaczeniu się z Jaeschkim, umówiłam się z dziewczynami w hotelu w Toruniu. Z tego co tłumaczył mi Tommy to do Polski przylatuje, żeby załatwić sprawy związane ze swoim klubem oraz żeby zobaczyć swoje nowe mieszkanie. Zażartowałam, że jeśli będzie ładne to z nim zamieszkam. Szkoda, że wziął to na poważnie.

Kiedy do celu zostało mi jakieś dwadzieścia kilometrów, usłyszałam dzwoniący telefon. Żeby nie spowodować wypadku – ani nie zarobić pięknego mandatu – ułożyłam telefon na uchwycie, a dopiero po tym odebrałam.

Jp na 90%, bo kuzyn w policji.

- Halo? Pati?

- Wandzia, gdzie jesteś?

Prychnęłam.

- Niezmiennie od kilku godzin w tym samym miejscu.

- Czyli?

- W samochodzie.

- Cioto! Nie o to pytam, przecież wiesz! – uniosła się, zniecierpliwiona.

- A tak na poważnie, to – spojrzałam na mijany przeze mnie znak – przejeżdżam przez Pustynię.

Nastąpiła krótka cisza, podczas której wyobrażałam sobie jak przewraca oczami.

- Nie dogadam się z tobą, z tego co słyszę. No nic, chciałyśmy po prostu sprawdzić, czy jeszcze żyjesz.

- Żyję i mam się dobrze.

- Jeszcze.

- Jeszcze?

- Pogadamy jak skończysz rozmawiać z Rześkim! – zaczęła się śmiać.

Pogadałyśmy jeszcze przez chwilę, po czym rozłączyła się.

Sprawdziłam na GPS-ie ile jeszcze będzie trwała podróż; jakieś dziesięć minut dzieliło mnie przed spotkaniem z Thomasem.

Gdy dojechałam do celu, windą wjechałam na trzecie piętro. Nieśmiało zapukałam do mieszkania z numerem dziewięć.  Po chwili otworzyły się, a mnie powitał szeroki uśmiech chłopaka.

- Hej Wandzia, stęskniłem się za tobą! – otworzył przede mną drzwi i wpuścił mnie do środka.

- Tommy maluszku, urosłeś? – stanęłam na palcach i przytuliłam się do niego.

- Ja nie, ale ty mogłabyś, mróweczko.

Rozejrzałam się po mieszkaniu. Było dosyć duże i przestronne. Jednakże było widać, iż dawno nikt tu nie mieszkał, ponieważ cała powierzchnia świeciła pustką.

Zaprowadził mnie do małej kuchni, ze świetnym widokiem na miasto, która połączona była z salonem.

- Na razie nic tu nie ma, ale planuję to jakoś fajnie przemalować i urządzić.

Przyznałam mu rację, bo wszystkie ściany były pomalowane różnymi odcieniami beżu i brązu.

- I bardzo słusznie. Teraz wygląda tak nudno i smutno.

Jako, że oprócz standardowych kuchennych mebli i małej wysepki nie było niczego innego, musieliśmy przysiąść na blacie wysepki.

- Chcesz coś do picia? – zaproponował. – Znalazłem czajnik!

Zaśmiałam się.

- Herbatę, jeśli można. O ile nie znalazłeś jej obok czajnika.

Parsknął śmiechem.

- Na szczęście nie. Za to masz okazję napić się pysznej, amerykańskiej herbatki. Pamiętasz, jak mówiłaś mi, że twoja ulubiona to o smaku mango i pomarańczy? Specjalnie dla ciebie Wandziu, kilkanaście godzin w mojej walizce czekała, aż ją wypróbujesz.

Do tej pory stał do mnie tyłem, więc odwrócił się i wyszczerzył od ucha do ucha.

Odpowiedziałam mu tym samym.

Tomek, stop. Przestań, no. Utrudniasz mi zadanie.

I nie uśmiechaj się w ten sposób.

- Zasłużyłam na takie fajne bonusy? – zapytałam, unosząc brew.

Jasne, że nie.

- Jesteś warta wszystkiego co najlepsze – stanął przede mną i pocałował mnie w czoło.

Przymknęłam oczy na tę chwilową czułość.

- Wiesz, musimy pogadać – powiedziałam, opierając swoje czoło o jego ramię.

- Wiem, sam chciałem to zaproponować. To co, spacerek? – wystawił w moją stronę dłoń.

- Nie zgubimy się?

Potrząsnął głową.

- Nie ma takiej opcji.

Pewnie złapałam jego rękę i pozwoliłam pomóc sobie zejść z blatu.

~*~

- Nie, nawet nie próbuj! – krzyknął Amerykanin, próbując udaremnić mój atak.

- Ładnie ci z taką fioletową plamką na środku czoła!

- Wandzia, lody są do jedzenia nie do plamienia! Ale skoro tak się bawimy…

Szybkim ruchem przyciągnął mnie do siebie, zamoczył palec w mojej gałce i zamaszystym ruchem przejechał nim po moim czole.

- I jak? – zadałam pytanie.

- Niebieski to zdecydowanie twój kolor.

Nie zwracaliśmy uwagi na dziwnie patrzących się na nas ludzi, którzy przechodzili koło ławki na której siedzieliśmy. Chociaż jakby nie było nie wszyscy tak reagowali; niektórzy śmiali się wprost, drudzy pod nos, a jakiś staruszek widząc, jak przytykam moją porcję pod nos Tommiego stwierdził, że pewnie nie chce, bo woli innego loda.

Też dobrze.

W międzyczasie spojrzałam na zegarek, dochodziła szesnasta.

- Co jest? – spytał, patrząc na moją niezadowoloną minę.

- Jeszcze godzinka i będę się zbierać.

- Jak to? – mruknął, kładąc głowę na moim brzuchu.

- Takie życie – zaśmiałam się, pomimo tego, iż wiedziałam, że ciężko będzie rozstać mi się z Thomasem.

- Nie mogłabyś zostać na noc? A pojechać do dziewczyn rano?

Więc, on zna bardzo skróconą wersję, a nawet bardzo-bardzo. Wyjaśniłam mu, że do Torunia przylatuje nasza koleżanka, za którą tęskniłyśmy, ale niestety zostaje tylko na weekend.

Spalę się w piekle za ciągłe kłamstwa, ale co ja na to poradzę?

- Chciałabym, ale nie mogę.

Lekko przybici ruszyliśmy w drogę powrotną. Momentami ciężko było mi nadgonić szybkie tempo, jakie Amerykanin nadawał.

- Thomas, zwolnij troszkę. – Poprosiłam.

Zaczął się śmiać.

- Jasne, przepraszam maluszku.

Zwolnił odrobinę.

- Lepiej?

- Powiedzmy.

Po chwili zastanowienia, chwycił mnie za rękę i powiedział:

- Teraz ty ustal tempo.

Wow, to zabrzmiało tak… seksualnie.

Albo jestem głupia. I zboczona.

-Okay, spoko. – Zgodziłam się.

Reszta drogi minęła spokojnie.

Kiedy dotarliśmy, otworzył przede mną drzwi i przepuścił mnie w nich.

- Nie wiem czy wiesz, ale cholernie uwielbiam takie bzdety – poinformowałam go, ale kiedy dotarło do mnie co powiedziałam, miałam ochotę strzelić się w głowę.

Brawo idiotko, już kiedyś powiedziałaś to do Jenii. Wszystkich bierzesz na ten sam sposób.

Myśląc o Francuzie, przypominałam sobie po co tu tak naprawdę przyjechałam.

- Tommy? Chcę pogadać.

- W takim razie chodź do salonu.

W owym pomieszczeniu stała tylko duża, skórzana kanapa i biały stolik.

- Bardzo minimalistycznie urządzone. – Zażartowałam.

Parsknął śmiechem.

- Czego chcieć więcej?

 Usiedliśmy.

Przysunęłam się do niego tak, że moja prawa noga spokojnie spoczywała na jego udzie, a nasze twarze były skierowane w swoją stronę.

- Co chciałaś mi powiedzieć? – uśmiechnął się do mnie zachęcająco.

Spojrzałam mu w oczy i… zaniemówiłam. Nie mogłam nic kompletnie z siebie wydusić.

- Wandzia?

Westchnęłam.

- Okay, Thomas. To nie może tak dłużej…

Nie było dane mi dokończyć, ponieważ chłopak zdążył pociągnąć mnie na swoje kolana.

- Skończyłaś?

- Ja nawet jeszcze…

Wplątał palce w moje włosy, przyciągnął mnie do siebie i złączył nasze wargi. Pod wpływem impulsu przylgnęłam do jego klatki i objęłam rękoma jego szyję. Uchyliłam swoje usta, co Amerykanin przyjął jako zaproszenie do dalszych pocałunków. Wyplątał dłonie i sunął nimi w dół moich pleców. Zaraz znalazły się pod moją koszulką. Czując ich chłód, głośno pisnęłam.

- Co się stało? – wybuchł śmiechem.

- Masz lodowce zamiast dłoni - poprawiłam włosy.

- Daj mi je ogrzać – wsunął je z powrotem. Nachyliłam się już, żeby pocałować go ponownie, ale przerwał nam dzwoniący telefon.

- To twój?

- Chyba tak – zeszłam z jego kolan i poszłam poszukać mojego telefonu w torebce.

Spojrzałam na wyświetlacz; dzwoniła Agata.

- Jak tam? Udało się?

Potarłam twarz.

- Nie, pogorszyłam tylko wszystko.

- Jak to? – zaniepokoiła się.

- Pogadamy jak już będę, okay? Za pół godziny będę ruszać.

- To ty jeszcze nie wyjechałaś? Wandzia, jak ja cię…

Rozłączyłam się szybko, żeby nie słuchać jej bluzgów na mnie.

Wróciłam do Jaeschkiego.

- To Agata – machnęłam ręką.

Usiadłam, opierając się o jego pierś.

- Coś się stało? – zmarszczył brwi.

- Nie – zaprzeczyłam – po prostu pytała się kiedy będę jechać. Nie chce, żebym wracała po nocy.

- Ile będzie trwała podróż? – ujął moją dłoń w swoją.

- Pięć-sześć godzin.

Sapnął.

- Aż tak długo?

Wzruszyłam ramionami.

- Nic na to nie poradzę.

- Nawet nie zdążyłem się tobą nacieszyć – przytulił mnie mocno od tyłu.

Słodki Boże, ja tobą też.

Jestem skończoną idiotką, nie powinnam się nawet odzywać.

- Wiem, ja też. Jak tylko przyjadę na chwilę do Polski, to będę starała się odwiedzić też ciebie.

Cmoknął mnie w czubek głowy.

- A jeśli wpadnie mi jakiś mecz we Włoszech, to dałabyś radę przyjechać?

Przybliżyłam się do niego bardziej.

- Spróbuję. A tak poza tym, to jest jeszcze coś, o czym chciałabym ci powiedzieć… – zaczęłam.

- O tym, że ty i Grebennikov będziecie blisko siebie przez następne kilka miesięcy kiedy ja będę kisił się tutaj sam ze swoją zazdrością. Wiem to doskonale, nie musiałaś mi o tym mówić.

To też chciałam ci powiedzieć, ale jest coś jeszcze.

- Nie żyj tak Thomas, nie jestem tego warta.

Spiął się.

- Daj mi tę pieprzoną szansę, Wanda. Mogę prosić cię o jedną rzecz?

Przytaknęłam.

- Gdyby tobie i Francuzikowi nie wyszło, miałbym co jeszcze szukać u ciebie? On jest teraz w o wiele lepszej pozycji niż ja. To nie będzie dla mnie szok, jeśli wrócisz stamtąd w innym statusie.

Zaczęłam masować jego przedramię.

- To nie jest tak, że od razu rzucę mu się w ramiona. – No, raczej nie. – Ale to nie oznacza, że przestanę mieć z tobą jakiś kontakt. Zresztą, nie wiesz czy ty kogoś przez ten czas nie poznasz. Znamy się ledwo ponad miesiąc, nie zdążyłeś mnie dobrze rozgryźć. Ani ja ciebie. I podobnie jest z Jenią. To też może nie wyjść.

- Pogadamy o tym, jak już wrócisz, okay?

- Okay.

Jak na gentelmana przystało, pomógł założyć mi moją skórzaną kurtkę.

- Nigdy nie zrozumiem, jaki jest sens noszenia kurtek do pasa.

- Jest lato, nie musi być długa i ciepła.

- No to ujmę to inaczej: nigdy nie zrozumiem, jaki jest sens noszenia kurtek w lecie.

Stanęłam na palcach, żeby poczochrać go po włosach.

- Nie próbuj zrozumieć kobiet.

Otworzył ramiona, w które od razu wpadłam.

- No dobra Wandzia, musisz się już zbierać.

- Wyganiasz mnie?

- Coś ty. Nawet byłoby lepiej, gdybyś tu została.

Uszczypnęłam go w tyłek.

- Zamknij się już i nie namawiaj mnie. Nie mogę i już.

Zaśmiał się.

- Wiem, cicho nerwusie.

Ścisnęłam go mocniej.

- Do zobaczenia Tommo. Będę pisać i dzwonić, a ty?

- Ja też. – Zniżył się lekko. – Ostatni pocałunek?

Pokiwałam głową i od razu poczułam jego usta na swoich.

Całowaliśmy się mocno i żarliwie.

Chyba oboje czuliśmy, że to może być nasz ostatni tak bliski kontakt.

- No to cześć. – Wychrypiałam, zanim na moje policzki poleciałby potok łez.

- Trzymaj się, mała.

Wyszłam, zamykając za sobą drzwi. Potem oparłam się o ścianę windy, rycząc i błagając o ustanie zabijającego mnie bólu.

~*~*~*~

Głupia ta Wandzia, nie?;)

Za to, że ostatnio tak długo musiałyście czekać na rozdziały, dodaję (prawdopodobnie) najdłuższy w historii:D

Chyba możecie się do takich przyzwyczajać, bo kiedy Wandzia będzie już we Włoszech właśnie takie (a nawet dłuższe) będę pisać. 

Buziaki:*