Rozdział 12

Inni nie mogli dostrzec tego co w tobie widzę

Bo wierzę w ciebie.

Agata oparła rękę o moje ramię.

- Wandzia wariatko, gdzie ty nas wywiozłaś?

Wywiozłam? Sama chciałaś, marudo.

- Nie stękaj tylko chodź po bagaże.  

Niestety okazało się, że musiałyśmy polecieć same, ponieważ Patrycja była zaproszona na jakieś wielkie weselicho i stwierdziła, że musi na nie iść. Tak, zwyzywałyśmy ją za to.

- Kevin po nas przyjedzie, tak? – upewniała się brunetka.

- Tak mi powiedział.

Stanęłam i rozejrzałam się.

- Czekaj, chyba go widzę. Wziął nawet ze sobą kolegę.

Agata słysząc to poprawiła koszulkę. Zaczęłam się z niej śmiać.

- No co? – udawała, że nie wie o co chodzi.

- Nie, nic.

Po chwili usłyszałam doskonale znane mi:

- Fansia, ma chouchou! Tęskniłem za tobą.

Podszedł do mnie i mocno mnie przytulił. Brunetka została nieco z tyłu za mną.

- Ja za tobą też, Kev.

Odsunął się i przedstawił mi swojego kolegę.

- Jednorożcu, poznaj mojego przyjaciela Yoanna. Yoann, poznaj Wandzię.

Podałam mu rękę po czym popchnęłam w ich stronę moją towarzyszkę.

 - Kevin, Yoann, poznajcie moją przyjaciółkę Agatę.

Uśmiechnęła się do nich nieśmiało, co oni odwzajemnili nieco wylewniej.

- Jak już wszyscy się znamy to chodźcie już do samochodu. Zaraz mamy trening. – Zarządził młodszy z Francuzów, a my posłusznie ruszyłyśmy za nim.

~*~

W hotelu rozpakowałyśmy swoje rzeczy. Ogarniać imprezę i dekorować restaurację zaczniemy dopiero jutro rano, więc dzisiejszy wieczór i popołudnie mamy wolne.

- Co robimy? – zapytałam Agatę, kładąc się koło niej na łóżku.

- Nie wiem, może gdzieś się przejdziemy?

- A jeśli się zgubimy?

Zamyśliła się.

- Zadzwonimy po Kevina.

Prychnęłam.

- Zapomnij. Jest piętnasta, a on kończy popołudniowy trening o siedemnastej. Potem ma regenerację, która potrwa kolejne dwie godziny.

- Przedstawił ci cały plan na swój dzień?

- Musiał, skoro miałam z nim współpracować.

- W sumie racja.

- Tak poza tym to Yoann jest stąd, mógłby nas oprowadzić po mieście.

Pokiwała głową.

Mimo wszystko nie chciałyśmy zostać przez kolejne kilka godzin siedzieć i się nudzić, więc stanęło na tym, że jednak wyszłyśmy z pokoju, ale nie odchodziłyśmy za daleko – z naszym pechem i słabą orientacją w terenie pewnie od razu zabłądziłybyśmy.

Tuż przed budynkiem rósł malutki park. Od razu nam się spodobał, toteż do niego ruszyłyśmy. Szłyśmy wąską, krętą ścieżką w stronę najbliższej ławki. Na nasze szczęście była w zacienionym miejscu, ponieważ obie miałyśmy dość upałów.

Usiadłam po turecku.

- Fajnie tutaj. Wybierzmy się tu kiedyś na dłużej niż trzy dni – powiedziała, kładąc głowę na moich kolanach.

Wzruszyłam ramionami.

- Jest okay.

Spojrzała na mnie.

- Jesteś jakaś markotna.

Nie jestem.

Okay, może trochę.

Zarzęziłam.

- Po prostu boję się tego, wiesz?

Zdziwiła się.

- Niby czego?

- Tego, że kiedy ich zobaczę stracę z nimi dobry kontakt. Skończą się nam tematy do rozmów i to będzie niezręczne. A przy okazji rozwalę Jenii urodziny, a on później nie będzie chciał mnie znać.

- Chyba zdurniałaś – uderzyła mnie w kolano. – Przecież potrafiliście dogadać się w Rio, a tutaj nie dacie rady?

- To było coś innego – stwierdziłam. – Oboje nie planowaliśmy tego, że utrzymamy ze sobą kontakt i chyba nie do końca traktowaliśmy to poważnie.

- Sumując, uważasz, że to nie wypali?

Przytaknęłam.

- Plus, nie powinnam od razu pchać się na jego urodziny. A jeśli on nie chce mnie na nich?

Przewróciła oczami.

- Po pierwsze, nie pchasz się na nie, tylko Kevin razem z chłopakami. Gdyby nie chciał, to nie zaprosiliby cię na nie, bo wiedzieliby o tym. I tyle.

- Będzie mi jutro niezręcznie i to bardzo.

Podniosła się z moich nóg, a ja usiadłam normalnie i przeciągnęłam się.

- Jakby co, zawsze masz chętnego Amerykanina – uśmiechnęła się wrednie i sprzedała mi mukę w ramię.

- Chętnego i gotowe – powiedziałam, po czym obie wybuchłyśmy śmiechem. – Chodź, wracamy. Włączymy sobie jakiś film, czy coś. – Wstałyśmy i ruszyłyśmy w stronę ośrodka.

Przy okazji popchnęłam ją, przez co wylądowała papą w trawniku.

- To za wymądrzanie się! – krzyknęłam i pobiegłam jak najszybciej mogłam.

~*~

Koło dwudziestej umówiłam się z Tillie koło restauracji, w której miało się wszystko odbyć. Czekałam razem z Agatą spokojnie na niego, kiedy usłyszałam czyjeś kroki. A potem wesoły krzyk.

O kurwa, to Jenia.

Wytrzeszczyłam oczy, na co ona spojrzała na mnie zdumiona.

Wyciągnęłam telefon i w szybkim tempie zaczęłam dzwonić do bruneta.

Po kilku sygnałach odebrał.

- Hej Fansiu, ja zaraz…

- Kevin! Jenia idzie w moją stronę, ratuj!

Zamilkł na chwilę.

- Za sekundę to załatwię.

Byłam już prawie pewna, że zaraz zobaczę się z nim i z mojej niespodzianki będą nici, ale usłyszałam, prawdopodobnie Yoanna, który zawołał go, a on posłusznie zawrócił.

Odetchnęłam.

- Ej, Wądą – usłyszałam czyiś szept. Mój rozmówca wyszedł zza rogu.

- Cześć, Nico. Co słychać? – odszepnęłam i przytuliłam się do niego.

- Zostałem ojcem! – prawie krzyknął, a ja przytuliłam go jeszcze mocniej.

- To wspaniale! Jak tam mały? Zdrowy? Z mamą też wszystko okay?

Zaśmiał się.

- Spokojnie, wszyscy dobrze się czują. Przyjadą jutro, poznasz oboje. No dobra, chodźmy. Musisz poznać chłopaków.

- A ty poznaj moją przyjaciółkę.

Szybko poznałam ich ze sobą, a następnie Nico zaprowadził nas do restauracji.

Jak się później okazało, brakowało tylko tamtej dwójki. Na całe szczęście, oczywiście.

Wszyscy okazali się tacy, jak ich sobie wyobrażałam – byli zabawni i otwarci. I darzyli wielką sympatią Jenię, co było totalnie słodkie.

Usiadłyśmy między Earvinem i Julienem. Postanowili zapoznać nas z planem.

- Całość na początku uzgodniliśmy ze sztabem – zaczął Kevin. – Śniadanie zjemy tutaj, o dziewiątej rano. Jakoś o dwunastej zaczniecie ogarniać salę, żeby zdążyć wszystko zrobić na szesnastą. Według tradycji, jeśli ktoś z naszej ekipy ma urodziny, wychodzimy gdzieś razem na obiad. Mamy rezerwację na czternastą. Sumując, niczym się nie martw Fansiu, zająłem się najważniejszymi sprawami.

Spojrzałam na niego z podziwem.

- To jest zajebisty plan, naprawdę – zaczęliśmy mu klaskać, na co ukłonił się teatralnie.

- Troszkę nad tym myślałem, dziękuję. Jakby co jutro z rano przyjadą nasze dziewczyny by ci pomóc.

- Fajnie – zgodziłam się z nimi. – Ogół już mamy omówiony, tak?

Wytłumaczył mi jeszcze co i gdzie mam szukać, jak coś zrobić i inne, według niego, niezbędne rzeczy.

- Okay ludzie, gadamy tu już ze dwadzieścia minut, zaraz zacznie coś podejrzewać – stwierdził jeden z nich, nie wiem dokładnie kto, bo jeszcze ich nie zapamiętałam.

- Z mojej strony to wszystko. Fanda, masz coś do dodania?

- Wszystko wiem.

- Agata? – speszyła się lekko i zaprzeczyła.

- A wy chłopaki?

Ktoś uniósł rękę.

- Tak Wallace?

- Masz plamę po tabasco na koszulce.

Zaczęliśmy się cicho podśmiewać.

- To nie tabasco, tylko krew. I to prawdziwego mężczyzny, uroniona w trakcie walki.

- W trakcie czego? – zdziwił się.

- Nienawidzę cię – wymierzył w niego palcem. – Czyli już nikt nie ma nic więcej mądrego?

- Ja w sumie mam, ale nikt mnie nigdy nie słucha… – zaczął brunet.

Kevin spojrzał na niego zamyślony.

- Wybacz Jonas, nie słuchałem cię. Powtórzysz? – biedny wzruszył tylko ramionami. – Jak nie, to nie. Możecie już sobie pójść.

Wszyscy zaczęli powoli wstawać ze swoich miejsc. Na pożegnanie przybili mi piątkę. Brunetka poszła już do naszego pokoju, a ja zostałam tam.

Przytuliłam Tillie od tyłu.

- Fansia, przylepo. Jutro wytulisz się po prze czasy. – zaczął się ze mnie śmiać.

- A jak nie?

Westchnął.

- Mała, czego ty się boisz? Że Jenia cię nie zaakceptuje?

Pokiwałam głową.

- Głuptasku, tak nie będzie. Przestań się tym zamartwiać, bo nie masz o co. Nikt go tak dobrze nie zna jak ja, i jeśli tak byłoby to nie zapraszałbym cię tutaj.

- Jesteś najlepszy na świecie, wiesz? – odkleiłam się od niego i spojrzałam z wdzięcznością.

- Nawet z plamą po krwistym tabasco?

Uśmiechnęłam się szeroko.

- Jasne, że tak.

 ~*~*~*~

 Dobry wieczór!:D Dzisiejszy rozdział to taka typowa zapchajdziura, ale tylko dlatego, żebym mogłam spokojnie dojść do sedna;) Następny rozdział chciałabym dodać szybciej, ale ja to ja i nawet nie mam go napisanego, ale zmienił mi się plan lekcji, więc będę szybciej w domu co da mi więcej czasu (teoretycznie) na pisanie dalszych części, toteż trzymajcie za mnie kciuki xD Buziaki:*