Rozdział 11

Wiążą ze mną nadzieję, więc muszę się wywiązać

Luz, mam z tego przejebaną frajdę.

- Wandziuchna, skarbie, co byś poleciła mojemu kochanemu wnusiowi?

Zapytała mnie starsza pani, podpierając się o moje biurko.

- Ile ma lat? I czym się interesuje? – Zapytałam uprzejmie, jednocześnie porządkując karty czytelnicze.

- Och, jest bardzo młodziutki, koło siedemnastu lat. No a zainteresowania to ma ciągle te same: tylko te durne gierki komputerowe, te tak zwane szczelanki. Ja nie wiem co on w nich widzi.

- To może coś o drugiej wojnie światowej?

Machnęła ręką.

- Nie, mogę zagwarantować, że mu się nie spodoba. Zero szacunku do historii.

Ja bym na miejscu pani starszej wzięła „Kamienie na szaniec” i udusiła gówniarza.

- Gwiezdne Wojny? Harry Potter? Igrzyska śmierci? – zaczęłam podawać jej pierwsze lepsze tytuły.

- Przeczytał wszystko, o czym pani wspominała. – Ujrzała jedną z naszych najnowszych powieści, po czym wzięła ją do ręki i przeczytała tytuł. – A co my tu mamy? Dotyk Crossa. To mogłoby być fajne.

Spojrzałam na nią zaskoczona.

- Pani wybaczy, ale…

Przerwała mi.

- To nie dla mojego wnuczka, no coś ty. Zapisz to na mnie. Ja jeszcze się rozejrzę.

Jak gdyby nigdy nic ruszyła do regałów z książkami fantastycznymi, a ja dosłownie musiałam zbierać brodę z podłogi. Poszukałam karty pani Stasi i wpisałam do niej ową książkę. Po skończeniu sprawdziłam mój telefon. Dostałam nową wiadomość.

17:10

Od: Thomas

Jak ci idzie praca?

Pracą to ja bym tego nawet nie nazwała. W bibliotece zastępuję tylko moją sąsiadkę, której rozchorował się mały bobas i musiała się nim zaopiekować.  Wiem, cudowna jestem.

17:21

Do: Thomas

Bardzo powoli xD Nie robię nic pożytecznego:D

17:23

O której kończysz?

Spojrzałam na zegarek.

17:24

Za 36 minut zamykam.

17:25

Co powiesz na Skypa?

Tak. Nie. Nie wiem.

Czasami mi naprawdę głupio pisać z nim i z Jenią w tym samym czasie.  Czuję się, jakbym zdradzała jednego z drugim. Kevin szukał czego w necie o tym, bo był święcie przekonany, że da się to wytłumaczyć psychologicznie i że to wszystko leży w mojej psychice. Suma summarum wyjaśnienia nie znalazł, za to wysłał mi link do reportażu, w którym związek jakiejś pary nie przetrwał przez wzrost partnerów.

Wredny kutas.

Słodki Boże, co ja mam zrobić?

17:28

Do: Thomas

Jasne. 18:30 polskiego czasu ci pasuje?

Jestem idiotką stulecia. Zamiast rozwiązać problem, ja go tylko powiększam.

17:29

Od: Thomas

Tak, idealnie:D

Muszę zacząć ogarniać tą sytuację. Najlepiej od teraz.

~*~

Zobaczyć się na skypie nam się nie udało, bo Amerykanin miał problemy z kamerką, więc mogliśmy tylko porozmawiać.  

- Kiedy wracasz do Polski? – spytał mnie.

- Już w niej jestem – zaśmiałam się.

- No tak, ale chodzi mi o powrót z Włoch.

Zamyśliłam się.

- Przed Bożym Narodzeniem, prawdopodobnie.

Zdziwił się.

- Będziesz tam prawie cztery miesiące bez przerwy? W ciągu tego nie przyjedziesz nawet na dzień lub dwa?

- Jeszcze sama nie wiem, może zostanę tam dłużej niż cztery miesiące – podrapałam się po szyi.

- Liczyłem na to, że jak najszybciej cię zobaczę – zaśmiał się w najbardziej uroczy sposób.

Dobrze, że kamerka jest wyłączona, bo zobaczyłby moje zmieszanie.

- Też za tobą tęsknie, Amerykańcu. – Przyznałam.

- No to na co czekasz? Wsiadaj w samolot i przyjeżdżaj do mnie.

- To idzie w obie strony.

- Niestety kochanie, ale ja jestem sportowcem i jestem zobowiązany do stawiania się na zgrupowanie za każdym kiwnięciem palca mojego trenera.

Kochaniekochaniekochanie. Gdyby tylko wiedział, jak mocno ryje mi tym głowę. Pewnie od razu przestałby – gorzej, jeśli mówiłby tak nieustannie.

Odchrząknęłam.

- A ja nie mogę, bo… po prostu nie mogę.

Usłyszałam jego śmiech.

- Nie możesz, bo jesteś zwykłym leniem.  – Usłyszałam, jak ktoś go woła - Chyba będę powoli kończył.

- Już? – byłam lekko zawiedziona.

- Tak, szkoda. Byłem młody i głupi, więc obiecałem zrobić obiad mojej rodzinie.

- Obiad? – Spojrzałam na zegarek; 19:23.

- U mnie jest 12:23, u ciebie pewnie trochę później.

- Strefy czasowe ssą.

- Zgadzam się w zupełności. To co, kulturalnie się pożegnamy?

- Czyli jak?

- Może coś w stylu?: Dobranoc, Wendy.

- Wendy? Jak ta loszka z Piotrusia Pana?

- Ehe, ta sama.

- Jest spoko, możesz tak na mnie mówić. Okay, Thomas. Miłego popołudnia czy coś – wysłałam mu głośnego buziaka.

- Teraz na pewno taki będzie.

Matko Święta, Wandzia idiotko rozłączaj się natychmiast.

Mówię sama do siebie, nie najlepiej.

Prawie godzinna rozmowa zrobiła mi popcorn z mózgu, ja to jednak jestem. Jeszcze niech Jenia do mnie napisze na deser, wtedy to już w ogóle nie będę wiedziała co mam zrobić ze swoim życiem.

Facebook oznajmił mi nadejście nowej wiadomości.

Mogę już wstać i klaskać?

Spojrzałam kto to i odetchnęłam. To tylko (albo aż) stary, dobry Kevin.

Kevin: Waaaanda.

Ja: Keeeevin.

Kevin: Czy ty wiesz jaką datę mamy dzisiaj?

Jeszcze nie. Ale zaraz się dowiem, bez obaw.

Ja: Co wyjątkowego wydarzyło się piątego sierpnia?

Kevin: Piątego raczej nie za bardzo. Ale trzynastego już bardziej.

Czyli co?

Ja: Konkrety, Tillie.

Kevin: Jenia ma urodziny, głupia cipko.

Ja: Mam prawo nie wiedzieć, nic nie wspominał.

Kevin: On twoją od razu obczaił twoje na fejsie.

Kevin: Ale to nie jest ważne. Mam do ciebie inne pytanko.

Ja: Jakie?

Kevin: Jako, że już wtedy będziemy na zgrupowaniu, to biby nie zrobimy, więc postanowiliśmy zrobić z chłopakami skromne przyjęcie w hotelowej restauracji.

Ja: Po co mi o tym mówisz?

Kevin: Nie dałaś mi dokończyć, dzięki. Chcemy z chłopakami, żebyś przyleciała i spędziła z nami ten dzień. I tu właśnie jest to pytanie: przylecisz? A jak przylecisz to nam pomożesz?

Ja: Cóż, postaram się.

Ja: Ale nic nie obiecuję.

Kevin: Dawaj Wandzia, nie bądź dziad. Dla Jenii nie przylecisz?^^

Precz, maszkaro. Ty już wiesz jak mnie podejść.

Ja: Chyba tak. Dam ci znać na dniach, okay?

Kevin: Musisz mi napisać jak najszybciej, żebyśmy wiedzieli czy sami mamy to zrobić, czy zostawić coś dla ciebie.

Ja: Czyli mam rozumieć, że on o niczym nie wie?

Kevin: Tak, dokładnie. A ty będziesz naszą niespodzianką dla niego. Nie chcesz wyskoczyć z tortu czy coś?

Ja: Nie, bo zrobię mu niesmak.

Kevin: W sumie racja. On wolałby, żebyś zrobiła mu coś innego :’)

Ja: Nienawidzę cię.

Otworzyłam moją grupową konferencję z Agatą i Patrycją.

Ja: Dacie radę przyjść do mnie teraz?

Agata: Jasne. Będę za 5 minut.

Patrycja: Przyjedziesz po mnie?xd

Agata: Spoko xD

Po kilku minutach dziewczyny były już u mnie. Rozsiadłyśmy się na kanapie w salonie.

- No, to co jest Misiek? – brunetka poklepała mnie po kolanie.

- Mam do was pytanko.

Jesus Christ on a bike, mówię jak Kevin.

- Lecisz.

- Chyba czytasz mi w myślach, bo faktycznie lecę. I miło byłoby, gdybyście leciały ze mną.

- Gdzie? – zdziwiła się blondynka.

- Do Francji.

- Po co?

- Pewnie do Jenii, głupia cipo.

- Dzięki Agaciu za wytłumaczenie jej tego.

- Spoko – machnęła ręką. – W sumie Francja jest ładna, Francuzi są ładni, żarcie jest smaczne. To kiedy lecimy?

- Dwunastego, bo Jenia ma urodziny trzynastego. To jak, zgadzacie się?

- Na osiemdziesiąt procent tak.

Patrycja zamyśliła się.

- Miałam iść na jakieś wesele, ale zapomniałam którego jest, więc jeśli dam radę to lecę z tobą.

Uśmiechnęłam się do nich i przytuliłam je.

- Dobra, koniec tych czułości – zarządziła Pati. – Jak już jesteśmy u ciebie, to zamawiaj kebsy. Zgłodniałam od tych negocjacji.

Poczochrałam jej włosy i napisałam do Kevina, że prawdopodobnie przyjeżdżam z obstawą.

Ucieszył się, jak to Kevin. 

~*~*~

Nie ufam ludziom, którzy mówią, ze siatkówka to tylko sport.

Mam tak przeogromnego stracha przed meczem z Francją, że aż boję się włączyć tv. I tak go wygramy, musimy no. Francja jest jedną z moich ulubionych teamów, więc z bólem serca będę patrzeć jak przegrywają, haha:D za duża pewność siebie mnie zgubi, wiemxd

Ps. W lutym planuję zacząć publikować nowe fanfiction. Jak na razie jestem w rozsypce, więc jakby coś to będę Was na bieżąco informowałaJ

Buziaki:*