Rozdział 6

Ty pójdziesz, ty pójdziesz żeby wyjawić prawdę

Czy oboje możemy wypowiedzieć właściwe słowa i o tym zapomnieć?

Nawet nie wiem, kiedy z poniedziałku zrobiła się środa. Wczorajszy dzień wyglądał tak jak wszystko inne: spanie, plażowanie, nicnierobienie, jedzenie i spanie. Taaak, wakacje życia.

W środowy poranek, siedziałyśmy w czwórkę na balkonie. Tylko w czwórkę, ponieważ Beata stwierdziła, że ma ciekawy pomysł na spędzenie popołudnia.

Pobiegła kupić bierki?

- Mogłam jej powiedzieć, żeby skoczyła po jakieś piwsko, bo jest tak gorąco, że nie można wytrzymać – stwierdziła Sandra i założyła swoje ray bany na nos.

- Chcesz żeby ci bęben wywaliło?

- O mój zgrabny brzuszek nie musisz się martwić – odpowiedziała mojej mamie.

- Nie zamierzam, bez obaw.

Pewnie ciągnęłyby to dalej, gdyby nasza zguba się nie znalazła.

- Hejka, naklejka, patrzcie co kupiłam!

Zaczęła machać nam czymś przed oczami.

- Ciężko zobaczyć, skoro machasz ciągle swoimi grabiami – powiedziałam i przeciągnęłam się.

- Mała, nie pyskuj, bo nie pójdziesz.

- Niby gdzie?

- Na mecz!

Co?

- Jaki mecz? – spytała moja mama.

- Siatkówkę.

Jeszcze lepiej.

- Nasi grają?

- Nasi grają jutro, a dzisiaj dokładnie – sprawdziła na bilecie. – Pierwszy mecz Francuzi z Brazylijczykami, a drugi Włosi z Serbami.

Nie wiem, czy chcę tam iść.

- Włosi? – Sandra aż wstała.

- Uspokój się, pewnie prawie wszyscy są w wieku twojej córki.

- Wandzia, może dla ciebie coś znajdziemy – moja mama poklepała mnie po nodze. – Chociaż w sumie, ty niedługo Włochów będziesz miała pod nosem!

Zaśmiałam się.

- Nie, dzięki. Włosi są dwa na dziesięć.

Usłyszałam okrzyk zaskoczenia.

- Sandra, nie daj się sprowokować. Jest jeszcze młoda i głupia – uspokajała ją moja mama.

- Easy, laski, tylko żartuję. No i po co te spiny? – wstałam z miejsca.

- Mała, jak już idziesz to weź od razu swój bilet.

- W sumie, to jakoś tak nie mam ochoty.

Moja mama spojrzała na mnie.

- Wanda – rzuciła ostrzegawczym tonem.

- Mamo, daj spokój. Rozumiem, że chcesz spędzić ze mną jak najwięcej czasu, ale zaczynasz przesadzać.

- Dlaczego jesteś taka wredna?

- Nie jestem.

Za to jestem kłamczuchą.

- Weź bilet, pójdź ładnie pomalować się i ubrać, czekaj na nas i ruszamy na mecz. – powiedziała spokojnie.

- Wykończysz mnie, naprawdę.

Wychodząc z ich pokoju, usłyszałam głos Beaty.

- Wandzia, poczekaj chwilkę.

Podeszła do mnie i zaczęła mówić:

- Rozumiem, że czasami wyzywasz nas w myślach i masz za upierdliwe, ale znoś to dla swojej matki. Jesteś jej jedynym dzieckiem, największym oczkiem w głowie, ona przez całe swoje życie znosiła i będzie znosić twoje przyjaciółki, które są milion razy gorsze od nas…

Zaczęłam się śmiać, bo kurwa, ma ogromną rację.

- … ale robi to dla ciebie, teraz ty zrób to dla niej.

- Czyli wychodzi na to, że jestem wstrętnym i okropnym szczylem?

- Nie, jesteś wspaniałą, młodą kobietą, tylko czasami za mało w tobie zrozumienia.

Okaaaay.

- Dobra, nieważne, proszę pani…

- Jaka znowu pani? Mów do mnie Becia, nie będę czuła się tak staro.

- W takim razie Beciu, idę się ogarnąć.

Dosłownie.

Spojrzałam na zegarek; 11:28.

- O której idziemy? – spytałam.

- Na dojechanie tam zejdzie nam koło dwudziestu minut, mecz zaczyna się o czternastej, a wcześniej ma być jakieś otwarcie, więc masz być gotowa o 13.20.

- W takim razie, mam jeszcze mnóstwo czasu.

- A ja nie, więc spadaj już do siebie.

Jak rozkażesz.

~*~

Jeśli chodzi o nasze miejsca – Beatka odwaliła kawał dobrej roboty. Siedziałyśmy wystarczająco blisko boiska, żeby wszystko widzieć i wysoko, żeby nikt nam nie zasłaniał.

- Fajnie grają! – krzyknęła do mnie mama i pokazała okejkę.

- Nie wiem, nie znam się. – Odpowiedziałam jej.

Wzruszyła ramionami.

- W sumie, chłopcy też ładni.

- Którzy? – zapytałam.

- Ci granatowi, no wiesz, Francuzi.

Odgarnęłam włosy z twarzy.

- Zgadzam się – uśmiechnęłam się do niej.

- Dziewczyny, jutro też przychodzimy? – obróciła się do nas Sandra.

- Czemu nie? Przystojni mężczyźni, fajna muzyka i zajebiste piwo. No i klimatyzacja. Przychodzimy - to już postanowione – stwierdziła Nataszka.

- No i fajnie – napiłam się mojego browarka.

- Ej, Francuziki zaraz wygrają – zagadnęła Beata.

- Co w tym dziwnego?

Wzruszyła ramionami.

- Wszyscy, których pytałam, stawiali na gospodarzy.

Po kilku minutach gry, było jasne: siatkarze z Europy wygrali dzisiejszy pojedynek.

- Spójrzcie na nich, cieszą się jak dzieci.

Zaczęłam się śmiać.

- Zaraz Serbowie z Włochami. Chyba nie muszę pytać, komu kibicujemy, prawda?

Nie zwracałam uwagi na to co mówiły, patrzyłam tylko w stronę uradowanej francuskiej drużyny. Kevin chyba mnie zauważył, bo spojrzał w moją stronę i uśmiechnął się. Pokazałam mu uniesiony kciuk.

Chyba muszę z nim pogadać.

~*~

Wróciłyśmy koło osiemnastej. Laseczki były lekko przygaszone z powodu przegranej ich ukochanego teamu.

- Rozumiecie, jak niewiele im brakowało do zwycięstwa? Moi biedni. Już nigdy nie polubię żadnego Serba. No chyba, że tego ładnego z brodą.

- Co robimy teraz? – zadałam pytanie. – Nie chce mi się wracać do pokoju.

- A co byś chciała?

- Poszłabym na plażę.

- Sorki memorki mała, ale lecisz sama. My jesteśmy już zmęczone.

Nie jest mi smutno, naprawdę.

- No trudno. Innym razem.

~*~

Zdecydowałam założyć moje nowiusieńkie bikini, które kupiłam na zakupach z pussycat dolls po przejściach. Było całkiem ładne, skąpe i w moim ukochanym kolorze – zielonym.

Plaża była już pusta, co było dziwne, ponieważ dochodziła dziewiętnasta i było cholernie gorąco. Położyłam się na leżaku. To był jeden z niewielu momentów podczas tego wyjazdu, w którym mogłam spokojnie odetchnąć.

Ktoś obok mnie chrząknął.

Czyli to jednak nie ten moment.

- Fansia, co ty śpisz?

- Nie Kevin, nie śpię. I winszuję wygranej, świetny mecz.

- Cieszę się na gratulację od takiego eksperta jak ty.

Wybuchłam śmiechem.

- A tak na poważnie; muszę ci o czymś powiedzieć.

Usiadłam.

- Co ci leży na wątrobie, przyjacielu?

Podrapał się po głowie.

- Nie wiem, w jaki sposób mam ci o tym powiedzieć.

- Najlepiej prosto z mostu.

- Łatwo ci mówić.

- Tobie też powinno.

- Fansia, przecież ty się na mnie wściekniesz.

Spojrzałam na niego.

- Co jest?

- Ale obiecaj, że się na mnie nie wkurzysz.

- Postaram się.

- Obiecaj.

- Nie mogę ci tego obiecać, dobrze o tym wiesz.

Westchnął.

- Okay. Pamiętasz to, o czym powiedziałem ci kilka dni temu? To o Jeni?

Przytaknęłam.

- To była ściema, Fansia. Wychujałem cię.

Otworzyłam szeroko oczy.

Kurwa, ziomek, zrobiłeś to koncertowo.

Zaczęłam klaskać.

- Co ty robisz? – był zdziwiony.

- Ja? Ja tylko klaszczę z podziwu, serio. To było zajebiste, uwierzyłam od razu.

- Głupio mi trochę. Widziałem, że się polubiliście, a ty masz takie wykurwiste poczucie humoru, więc pomyślałem: zrobię jej żart, to jest takie banalne, na pewno mi nie uwierzy.

- Wziąłeś mnie za debila, czyż nie?

- Jasne, że nie – odpowiedział szybko.

- Nawet jeśli ty tak nie zrobiłeś, to jestem przekonana, że Jenia na pewno tak.

- Niby czemu?

- Bo przedwczoraj, kiedy go spotkałam nazwałam go tatuśkiem.

- Jesteś zdrowo popieprzona, dziewczyno. Ale i tak cię uwielbiam.

I zaczął głośno się śmiać.

~*~*~ 

Kochane, wjechała już szóstka:) bardzo się cieszę Waszym ogromnym zainteresowaniem, to przecudowne :D
buziaki:*